เราจึงลุกเตรียมตัวเข้าทำงานตามปกติ
ทำไมบรรยากาศของเช้าวันนี้มันชั่งหมองเศร้าซะเหลือเกิน
ไม่ว่าจะมองไปทางไหน
มันไม่มีความโสภาน่าชื่นชมเอาเสียเลย
จะพูดจะจา สนทนาพาทีกับใคร
ก็ขาดรสชาติ
ชีวิตของเราในวันนี้มันไม่ต่างอะไรกับผีตายซาก
มันดำเนินไปเช่นนี้จนถึงเย็น
ได้เวลาเลิกงาน
เราก็ปิดร้านตามปกติ
แต่วันนี้ไม่ได้เดินกลับโกดังเก็บของซึ่งเป็นที่พัก
เพื่ออาบน้ำอาบท่าเหมือนทุกวัน
แต่พอปิดร้านเสร็จ
เราก็เดินตรงออกไปที่สถานีรถไฟ
ไปยืนดูร่องรอยเหตุการณ์ต่างๆที่มันเพิ่งจะเกิดขึ้นและผ่านไปเมื่อคืนนี้
จากนั้นก็เรียกสามล้อตรงไปมอดินแดง
มุ่งหน้าไปยังใต้ต้นสนคู่นั้น ณ
ริมบึงสีฐาน
ตามคำสัญญาที่ได้ให้ไว้กับริญ
ทุกครั้งที่เราเดินมาที่นี่
ภาพเก่าๆที่เราจะได้เห็นก็คือ
ริญจะมานั่งอ่านหนังสือรอเราอยู่ที่นี่ก่อนหน้าแล้วทุกครั้ง
แต่วันนี้เมื่อเราเดินเข้ามา
มองไปใต้ต้นสน
ก็เห็นภาพหญิงสาวนั่งอยู่ใต้เงาสนก่อนหน้าแล้วเช่นกัน
ริญ..เราอุทานออกมา พร้อมกับรีบวิ่งไป
ริญ. เราร้องเรียกหญิงสาวหันมามอง ด้วยความสงสัย
มีอะไรหรือเปล่าคะ เธอถาม
ขอโทษครับ ผมคิดว่าเป็นริญ
ไม่เป็นไรค่ะ
นั่งก่อนสิคะ หญิงสาวเอ่ยปากเชิญ
เรานั่งลง
คุณมาที่นี่บ่อยหรือคะ หญิงสาวถาม
ครับมาบ่อย มาทุกเย็นเลย
และก็มานั่งตรงนี้ประจำด้วย เราตอบเธอ
อุ๊ย..!! หรือคะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ
นี่แพรวคงเผลอไปนั่งทับที่ใครบางคนเข้าแล้วสิคะนี่
เธอพูด พร้อมกับขยับตัวจะลุกขึ้น
ไม่เป็นไรครับ คุณนั่งไปเถอะ
เดี๋ยวผมก็กลับแล้ว
อ้าว..ทำไมรีบกลับล่ะคะ เพิ่งจะมาไม่ใช่เหรอ
นั่งคุยเป็นเพื่อนแพรวก่อนก็ได้
หรือว่ารังเกียจแพรวคะ เธอตัดพ้อ
ไม่ใช่หรอกครับ
พอดีผมนึกขึ้นได้ว่ายังมีงานค้างอยู่ต้องขอตัวกลับก่อนนะครับ
เราบอกกับเธอ
แพรวมาเรียน อยู่ใน ม.นี้ค่ะเพิ่งจะปี 1
เป็นน้องใหม่ของที่นี่ เลยยังไม่คุ้นชินสถานที่
เธอพยายามจะชวนเราคุย
อ๋อเหรอครับ ผมชื่อทิว ทำงานเป็นเด็กเฝ้าหน้าร้านส่งของอยู่ละแวกนี้ล่ะครับ
เราแนะนำตัวกับเธอ
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณทิว
ถ้าไม่รังเกียจและมีโอกาสก็พาแพรวเที่ยวแถวนี้บ้างนะคะ
เธอพยายามยื่นข้อเสนอ
ขอบคุณครับแต่ผมคงไม่สะดวกหรอกครับ
ผมต้องขอตัวกลับก่อนครับคุณแพรว
ขอโทษด้วยครับ ว่าแล้วเราก็เดินจากมา
เราเดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อยไม่มีเป้าหมาย
เจอที่นั่งก็นั่ง
หายเหนื่อยแล้วก็เดินต่อ
จนกลับมาถึงที่พัก
ก็ล้มตัวลงนอน โดยที่น้ำท่าไม่ได้อาบ
เรานั่งคิดนั่งรำพันอยู่คนเดียว
ชีวิตเราออกจากบ้านมา
หัวเดียวกระเทียมลีบมาโดยตลอด
จากสารคามมา
มาอาศัยอยู่กับน้าที่ขอนแก่นมาโตที่นี่
คุ้นชินอยู่ที่นี่ ยิ่งกว่าบ้านเกิดเสียอีก
มาทำงานอยู่ที่นี่จนได้พบกับริญ
และเราก็รักกัน
อนาคตของริญ
เธอก้าวไปข้างหน้าทุกวินาที
แต่เราสิ หยุดอยู่กับที่
ขณะที่ริญเดินหน้า
เรากลับหยุดอยู่กับที่ซึ่งก็คือถอยหลัง
ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป
นับวันเรากับริญยิ่งนับวันจะไกลห่าง
เราไม่ยอมแน่
เราไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้น
เราจะไม่ให้มันเกิดขึ้น
แม้พ่อของริญจะให้เราตัดใจากริญ
แต่สัญญาใจที่เราให้กับริญ
ความรักที่เราทั้งสองมีให้กัน
มันยิ่งใหญ่เกินกว่าสิ่งใด
เราต้องคิดหาทางทำอะไรซักอย่าง
เพื่อที่จะขยับตัวออกจากจุดนี้
แล้วก้าวไปข้างหน้า
ค่อยเดินตามหลังริญไปห่างๆ
อย่างน้อยก็ให้มันอยู่ในระยะสายตา
ที่เราจะยังพอมองเห็นเธอ
และยืนตระโกนคุยกับเธอได้
ไม่ใช่ปล่อยช่องว่างให้มันห่างออกไปอย่างนี้โดยที่เราไม่คิดทำอะไรเลย
ไม่เช่นนั้น
รักของเรากับริญคงต้องหลุดลอยไปไม่วันใดก็วันหนึ่ง
ป่านนี้เธอจะทำอะไรน๊า..ริญ
เวลานี้เธอกำลังอยู่กับใครกันนะ
เธอจะคิดถึงทิวบ้างมั๊ย
สำหรับทิวคิดถึงริญจนใจจะขาดอยู่แล้ว
ทุกเย็นหลังเลิกงาน
เราก็ยังคงเดินไปที่ริมบึงสีฐาน
อยู่เป็นประจำทุกวันตามปกติไม่เคยขาด
และก็เช่นเคย
เราก็จะมองเห็นร่างของหญิงสาวมานั่งอยู่ก่อนหน้าแล้วทุกวันเช่นเคย
เพียงแต่ไม่ใช่ริญเท่านั้น
แต่เป็นแพรวนักศึกษาต่างถิ่นที่มาเรียนอยู่ที่นี่
เราพยายามจะเดินเลี่ยงหลบ
ไม่เดินเข้าไปบริเวณนั้น
ที่เธอนั่งอยู่
แต่หลายครั้งเธอก็แอบเห็นเรา
และเรียกเราเข้าไปนั่งด้วยอยู่หลายครั้ง
แพรวเธอก็ดูหน้าตาผิวพรรณดี
นิสัยใจคอก็เป็นดีคนหนึ่ง
แต่เธอไม่อ่อนหวานเหมือนริญ
ริญเธออ่อนหวานยิ้มง่ายเป็นธรรมชาติไม่เสแสร้ง
พูดตรงไม่อ้อมค้อมจิตใจงาม
ชั่งเจรจา
ผิวพรรณละเอียดอ่อนเนียนขาวเป็นธรรมชาติที่สุด
ทุกอย่างที่เธอมี มันไม่ได้ปรุงแต่ง
แถมน้ำเสียงของเธอ ใสกังวาน
ยิ่งกว่าเสียงระฆัง บุคลิกอ่อนหวาน อ่อนโยน เรียบง่าย
ของเธอ ไม่มีใครเหมือน
และเธอก็เป็นผู้หญิงคนแรกที่เปิดประตูหัวใจของเราเข้ามาได้
ต่างกับเรา
ถ้าไม่สนิทหรือรู้จักมักคุ้น
เราจะไม่คุยด้วยหรือถามคำก็ตอบคำ
คนที่เราไม่อยากรู้จัก
จะไม่มีทางได้รู้จักเรา
เราไม่ใช่คนเก็บตัว
แต่เป็นคนที่ค่อนข้างเลือกคนที่จะคบมากกว่า
แต่ถ้าตกลงได้คบหาแล้ว
ผู้ชายคนนี้ก็มีแต่ความจริงใจ
มั่นคง
ภายในความเงียบขรึมของเรา
มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจ
นับจากวันที่ริญจากเราไป
ถึงวันนี้ก็ใกล้ครบเดือนแล้ว
ริญยังไม่ได้ติดต่อกลับมาเลย
ขณะที่เราเฝ้ารอ วันแล้ววันเล่า
วันนี้กลับจากบึงสีฐาน มอดินแดง
ถึงหน้าร้านเกือบสองทุ่ม
เดินผ่านหน้าร้านจะแวะไปโกดัง
เราก็สังเกตว่ามีเสียงโทรศัพท์ในร้านดังอยู่
เราเงี่ยหูฟังจนแน่ใจ
จึงใช้กุญแจไขเปิดร้านเข้าไปเพื่อจะไปรับสาย
พอเราเปิดประตูร้านลอดตัวเข้าไปข้างในได้
โทรศัพท์ก็เงียบเสียงเสียแล้ว
คงดังมานานแล้ว เราคิด
เราจึงตัดสินใจนั่งรออีกซักครู่เผื่อโทรมาใหม่
เรานั่งรอไม่ถึงสามนาที
โทรศัพท์ก็ดังขึ้นจริงๆ
เรารีบยกหูรับสาย
สวัสดีครับบริษัทไทยสงวนครับ
ขอสั่งนำอัดลมหน่อยค้าเวลานี้ด่วนเลย
เสียงหญิงสาวในสายพูดขึ้นมา
แต่เราปิดร้านแล้วนะครับ
เอาไว้พรุ่งนี้ผมจะไปส่งให้ ทิ้งที่อยู่ไว้ก่อนนะครับ
ไปส่งที่ริมบึงสีฐานนะจ้ะ
ริญ..เราอุทานออกมาด้วยความดีใจสุดขีด เพราะจับน้ำเสียงได้
ริญสบายดีไหม
เราถามเธอด้วยความรักและเป็นห่วง
สวัสดีจ้าทิว
ทิวไปไหนมา
ริญโทรมาตั้งแต่ 5 โมงเย็น ก็ไม่มีคนรับสาย
นี่ก็แอบย่ามาโทรด้วยนะจ้ะ
ทิวขอโทษนะริญ
ทิวเพิ่งจะกลับมาจากบึงสีฐาน
เราบอกเธอ
เสียงริญเงียบไป
ทิวไปบ่อยไหมจ้ะ เธอถาม
ทิวไปทุกวันเลย เราตอบเธอ
ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไหมทิว เธอถาม
ทุกอย่างยังเหมือนเดิม
ขาดเพียงริญคนเดียวเท่านั้น
สนคู่นั้นก็ยังยืนอยู่คู่กันที่ริมบึงเหมือนเดิม
ทิวไปอยู่ที่นั้นจนมืดทุกวัน
ริญคิดถึงทิวมาก
ริญพูด
แต่น้ำเสียงเธอเริ่มสั่นเครือเหมือนกำลังจะร้องไห้
ทิวจ้ะ ริญเหงามาก
ที่นี่ไม่เหมือนบ้านเรา
นอกจากมหาลัยกับบ้านแล้วริญไม่ได้ไปไหนเลย
จะโทรศัพท์ทีก็ต้องขออนุญาตคุณย่า
ริญคิดถึงบ้าน
ริญคิดถึงทิว
ริญคิดถึงพ่อแม่
คิดถึงบึงสีฐาน
ริญอยากกลับบ้าน ทิว
เธอพูดไปร่ำไห้สะอื้นไป
เราเองก็ไม่ต่างจากเธอ
ที่ทั้งดีใจ ทั้งทุกข์ใจ
ยิ่งได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของเธอ
เราเองก็พลอยน้ำตาซึมไปกับเธอด้วย
ริญอยากกลับบ้านทิว ริญอยากกลับบ้าน
เธอพูดย้ำหลายครั้ง
แต่ริญต้องอดทนและเรียนต่อให้จบนะ
เราบอกเธอ
ริญไม่อยากเรียนแล้วทิว เธอบอก
เราเริ่มใจไม่ดี
ไม่นะริญ ริญต้องเรียนต่อ
เรายังติดต่อกันได้นี่
แม้จะน้อยครั้งลง
แต่ใจเรายังอยู่ด้วยกัน เราปลอบเธอ
ริญไม่ต้องกลับ
ทิวจะไปหาริญเอง เราบอกเธอ
เธอเงียบไปซักครู่
ยังไงนะทิว
เธอพูดถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนขึ้น
ทิวตัดสินใจแล้วริญว่าทิวจะลาออกจากงานที่ขอนแก่นนี่เสีย
และจะนั่งรถไฟเข้ากรุงเทพ
ไปหางานทำที่กรุงเทพ ไปอยู่ใกล้ๆริญ
เราพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
ทำไมล่ะทิว
ทิวออกไปทิวก็ต้องไปนับหนึ่งใหม่นะจ้ะ เธอให้ข้อคิด
นั่นแหละริญที่ทิวต้องการ
ทิวต้องการนับหนึ่งสองสามสี่ห้าไปเรื่อย
ไม่ใช่หยุดเป็นศูนย์อยู่อย่างทุกวันนี้
ริญคิดดูนะ
ถ้าทิวยังอยู่ที่นี่ก็คงเป็นได้แค่เด็กส่งของเฝ้าร้านอยู่วันยังค่ำ
ขณะที่อายุเรายังน้อยอยู่
ทิวอยากลองไปเสี่ยงโชควัดชะตาตัวเองดูบ้าง
เผื่อบางทีโชคเข้าข้างเรา
อาจจะทำให้เราได้ยืนเคียงข้างกันอย่างไม่สะท้านอายก็ได้นะริญ
เราอ้างเหตุผลกับเธอ
แต่ริญไม่เคยรังเกียจทิวเลยนะ เธอย้ำ
ทิวรู้ทิวเข้าใจ
แต่คนเราต้องเดินไปข้างหน้า
ทิวจะไม่ยอมให้อนาคตของตัวเองหยุดอยู่เพียงเท่านี้แน่ริญ
ทิวจะต้องยกตัวเองขึ้นไปหาริญให้ได้
เพื่อทิวจะได้มีโอกาสแต่งงานอยู่กินกับริญอย่างสมฐานะ
เราย้ำเหตุผลให้เธอฟัง
ริญเงียบเสียง
งั้นริญก็ขอให้ทิวประสบความสำเร็จนะจ้ะ
ริญขอให้กำลังใจทิว ทำให้ได้นะทิว
ริญจะรอวันนั้น
แล้วทิวจะมาเมื่อไหร่จ้ะ เธอถาม
สิ้นเดือนนี้ทิวจะไปลาเฮีย เขาออก
จากนั้นจะแวะไปหาน้า
แล้วจะขึ้นรถไฟลงกรุงเทพคืนนั้นเลย
เมื่อไหร่ที่ทิวได้งานและทุกอย่างลงตัวแล้วทิวจะไปตามหาริญให้ถึงบ้าน
ตกลงไหมริญ เราให้คำมั่น
จ้าทิว ริญจะรอ
แล้วเราก็คุยเรื่องหัวใจกันอีกจิปาถะ
สมควรแก่เวลาก็วางสายไป
เมื่อเราได้ตัดสินใจแน่แน่วแล้วว่าจะลาออกจากงาน
และเดินหน้าเสี่ยงโชคเผชิญกับชะตาของตัวอีกสักครั้ง
เช้าวันต่อมาเราก็เข้าไปหาเฮียเจ้าของร้านเพื่อขอลาออก
ลื๊อจะออกไปทำไมวะ เฮียหลงซิง พูดขึ้นมา
แล้วเฮียจะไปหาคนที่ไหนมาแทนลื๊อได้ทัน
หน้าร้านก็มีเพียงลื๊อคนเดียว
นอกนั้นเขาก็เป็นชุดขายของเขาที่ไปกับรถกระบะไปเร่ขายส่งข้างนอก
เขาลงตัวเขาแล้วไปดึงมาก็ไม่ได้ เฮียบอก
ผมต้องขอโทษด้วยครับเฮีย ผมได้คิดดีแล้ว
ผมต้องขอบคุณเฮียที่เมตตาให้ที่อาศัยหลับนอนและให้งานผมทำ
หลายปีที่ผ่านมา
ผมเพิ่งอายุ18ปีเอง ผมอยากไปเผชิญโลกภายนอกดูบ้าง
ดีกว่าปล่อยชีวิตให้มันหมดไปกับกาลเวลาโดยที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย เราพูดกับเฮีย
แล้วลื๊อ เคยไปกรุงเทพหรือวะ เฮียถาม
ไม่เคยครับ ผมจินตนาการภาพไม่ออกด้วยซ้ำว่ามันเป็นอย่างไร
แต่ผมก็อาศัยอยู่ในเมืองขอนแก่นมานี่ก็เกือบสิบปีตั้งแต่เด็ก
มีความรู้เกี่ยวกับชีวิตในเมือง ใช้ชีวิตในเมือง
กรุงเทพคงจะต่างจากขอนแก่นตรงที่ใหญ่กว่าเท่านั้นเอง เราสนทนากับเฮีย
เฮียใจหายนะ ลื๊อ อยู่กับเฮียมาสามปีแล้ว ลื๊อเป็นคนดีซื่อสัตย์
มีไหวพริบ มีความฉลาดมุ่งมั่น จนเฮียยอมให้ลื๊อ อยู่กับโกดังสินค้าได้ ออกใบเสร็จเก็บเงินได้
ซึ่งคนงานคนอื่นต้องไปหาที่พักเองข้างนอก ลื๊อก็เห็น เฮียหลงซิงเผย
กราบขอบคุณเฮียมากครับที่เมตตาผม
ผมก็มีความสุขดีที่ได้ทำงานกับเฮีย
แต่ผมก็มีความจำเป็นต้องไปครับ เราย้ำกับเฮียอย่างหนักแน่น
เมื่อตัดสินใจแล้ว เฮียก็ไม่ฝืน อีกสองวันสิ้นเดือนมารับเงินเดือนสุดท้ายของลื๊อ
กับเฮียที่นี่ วันนี้ไปทำงานก่อน เฮียบอกและอนุญาตให้เราลาออก
เรายกมือไหว้ขอบคุณเฮียก่อนเดินออกมาจากออฟฟิศ
เย็นของวันนี้หลังเลิกงาน
เราก็คงยังไปที่บึงสีฐานอีกอยู่เช่นเคยตามปกติทุกวัน
และก็เห็นแพรว นักศึกษาน้องใหม่จากต่างถิ่นมานั่งอยู่ก่อนหน้าแล้วเหมือนเดิม
ทิว เธอร้องเรียกและกวักมือเรียกเข้าไปหา
เราสังเกตดูทีท่าเธอรู้สึกว่าเธอเริ่มจะคุ้นเคยกับเรา การใช้ภาษาสนทนากัน
ก็ไม่ขัดเขินเหมือนก่อน
เราก็นั่งสนทนากับเธออยู่ซักครู่ใหญ่ก็ขอตัวกลับ
แต่ดูทีท่าเธอจะพยายามชวนคุยเพื่อให้เราได้อยู่ต่อ
เราเองก็ยืนยันที่จะกลับ
และก็กลับมาได้ในที่สุด
เราทำงานอีกสองวันสุดท้ายก่อนจะลาออก
วันนี้สิ้นเดือนตามกำหนด เราเปิดร้านรวงจัดหน้าร้านเรียบร้อย
ก็ออกมานั่งที่หน้าร้าน
เพื่อนพ้องพี่น้องร่วมงานคนอื่นๆก็มารวมทีมของตัวเองกันพร้อม
ต่างจัดเตรียมข้าวของขึ้นรถของใครของมัน คันละสองคน
เพื่อวิ่งเร่ไปจำหน่ายตามร้านค้าทางไกลออกไป
เราเองก็เข้าไปพูดคุยบอกลาทุกคนว่าจะออกงานวันนี้แล้ว
และก็ขึ้นไปนั่งที่กระบะพ่วงข้างมอเตอร์ไซค์ที่เป็นยานพาหนะที่เราใช้วิ่งส่งของ
เป็นประจำทุกวันในละแวกใกล้ๆนี้
ต้องจากกันแล้วไอ้เกลอ
ขอบใจแกนะ ที่พาฉันไปพบกับริญ
และวันนี้ฉันก็กำลังจากแกไปพบกับริญอีกเหมือนกัน
ขอบใจมากไอ้เพื่อนยาก เราแอบพูดเบาๆอยู่กับรถส่งของคู่ใจ
ครู่เดียว เฮียก็เข้ามา
ทิวเข้าไปข้างในกับเฮีย เฮียหลงซิง เรียก
เราเดินตามเข้าไป
เฮียนั่งลง เปิดลิ้นชัก นำสมุดขึ้นมาให้เราเซ็นชื่อรับเงินเดือน
พอเราเซ็นชื่อเสร็จ เฮียก็ส่งเงินให้
นี่เงินเดือนสุดท้ายลื๊อนะทิว 1,500 บาท
ส่วนนี่เงิน 2,000 บาทเฮียกับเจ๊ ให้ลื๊อ ส่วนตัว เฮียพูดพร้อมกับส่งเงินให้
เรามองหน้าเฮีย
รับไปเฮียให้ลื๊อ ไปกรุงเทพแล้วถ้าไม่สมหวังก็กลับมาหาเฮียได้ตลอดเวลานะทิว
เฮียเสียดายลื๊อจริงๆ
ลื๊อเหมือนเฮียตอนหนุ่มๆ
ลื๊อ มองดูร้านนี้สิ มันไม่ใช่ของเฮียแต่แรก
มันเป็นของพ่อเจ๊เขา
เฮียก็ยากจนขายก๋วยจั๊บกับป๊าอยูหน้าโรงหนังในตลาด
จนได้พบกับเจ๊ แล้วเราก็รักกัน
ถูกกีดกันสารพัดจากฝ่ายพ่อเจ๊
แต่เฮียก็มุ่งมั่นทำมาหากินทุกอย่าง
หยิบจับอะไรที่ขายเป็นเงินได้เฮียขายหมด
จนซื้อรถกระบะเก่าๆได้คันนึง
ที่ลื๊อเห็นจอดทิ้งอยู่ในโกดังนั่นไง
นั่นแหละรถคันแรกของเฮีย
เฮียใช้มันวิ่งส่งขายน้ำอัดลม เหร้า เบียร์
เครื่องดื่มทั้งหลาย เฮียไปรับจากร้าน
แล้วก็วิ่งออกเร่ขายเหมือนที่เพื่อนๆลื๊อไปทุกวันนี้
จนเฮียมาเช่าร้านตรงนี้ได้
จนในที่สุดพ่ออาเจ๊เขายินยอมให้เราแต่งงานกัน
และซื้อตึกนี้ให้เฮียใช้ทำมาหากินจนทุกวันนี้
เฮียเล่าความหลังให้เราฟังอย่างไม่เขินอาย
เฮียรู้ว่าลื๊อจะไปตามแฟนใช่ไหมล่ะ
เฮียรู้นะอย่าคิดว่าเฮียไม่รู้
เพราะเหตุนี้เฮียถึงเข้าใจลื๊อ เฮียบอกกับเรา
ขอบคุณเฮียกับเจ๊มากครับ เรายกมือไหว้อีกครั้ง
วันนี้ลื๊อไม่ต้องทำงานแล้ว
ลื๊อไปเตรียมตัวลื๊อให้เรียบร้อย
เก็บข้าวของอาบน้ำแล้วนำกุญแจโกดังกับบริษัทมาคืนเฮียนะ ไปๆ
เรายกมือไหว้ลาเฮียอีกครั้งแล้วก็ขอตัวออกมาข้างนอก
อาบน้ำเสร็จสรรพเราเก็บข้าวของซึ่งก็มีเสื้อผ้าอยู่สี่ห้าชุดใส่กระเป๋าสะพายสีดำ
เก็บเอกสารสำคัญส่วนตัวทั้ง ใบ ร.บ. วุฒิ ม.3 สมุดธนาคาร ใส่กระเป๋าใบเล็กอีกใบ
ติดไว้กับตัว แล้วก็ออกมาลาเฮีย และมุ่งตรงออกไปนอกเมืองที่เทศบาลบ้านโนนชัย
เพื่อไปลาน้า ฝากเงินบางส่วนให้น้าไว้ใช้ฝากบางส่วนให้น้านำไปให้พ่อแม่ที่บ้าน
และฝากน้าลาพ่อแม่ที่บ้านให้ด้วย
เราไม่ได้บอกว่าจะไปกรุงเทพด้วยเรื่องอะไร
เรื่องของหัวใจทางครอบครัวไม่ว่าน้าหรือพ่อแม่ก็ไม่เคยรู้
เราอยู่กินข้าวกับน้ามื้อนึง
แล้วน้าก็ขับมอเตอร์ไซค์มาส่งที่สถานีรถไฟ
เราบอกให้น้ากลับก่อน ไม่ต้องห่วง
พอน้ากลับเราก็แวะไปบึงสีฐานเป็นครั้งสุดท้าย
เวลาประมาณห้าโมงเย็น
เรามาอำลาที่นี่ มาซึมซับและจดจำบรรยากาศที่นี่ให้ได้มากที่สุด
เราเองก็ไม่ได้ต่างจากริญที่คงคิดถึงที่นี่ไม่น้อย
ริญเองเธอเกิดและวิ่งเล่นที่นี่จนโต ความรู้สึกของเธอคงยิ่งกว่าเรา
เรานั่งดู นอนดู ผุดลุกผุดนั่ง
และก็นึกถึงภาพเก่าที่ ริญ บอกให้เราแต่งกลอนบรรยายบรรยากาศริมบึงในวันนั้น
ทั้งที่เราไม่เคยแต่งกลอนเลย
พอคิดขึ้นได้ เราก็คว้ากระเป๋ามาหยิบเอาสมุดพก ปากกาออกมา
แต่งกลอนอำลาที่นี่อีกสักครั้งเป็นครั้งสุดท้าย
เราเริ่มต้นที่
บึงสีฐาน นั้นเป็น พยานรัก
เป็นประจักษ์ พยาน ที่ชัดแจ้ง
ทุกเย็นย่ำ นั่งชม ตะวันแดง
ที่สาดแสง ส่องสอด ลอดแนวไพร
สนคู่นั้น ยืนยัน และตอกย้ำ
ทุกเย็นค่ำ สองเรา อยู่ที่ไหน
สนคู่นี้ รู้เห็น ความเป็นไป
ทุกถ้อยคำ เอ่ยไว้ สนได้ยิน
มาวันนี้ ขอลา ไปก่อนแล้ว
เพื่อตามหา นางแก้ว ดั่งถวิล
ต้องลาร้าง ห่างไกล ธรนินทร์
เพื่อออกตาม หาริญ ให้กลับมา
ขอฝากรัก เอาไว้ ตรงนี้ก่อน
จะหวนคืน กลับคอน ย้อนมาหา
แล้วเราสอง จะก้ม กราบบูชา
เมื่อกลับมา คราวหน้า ค่อยพบกัน
----------------------------------
ลาก่อนบึงสีฐาน ลาก่อน ต้นสนคู่
มีบุญวาสนา เราสองคนจะกลับมา พบกันอีกที่นี่
แล้วเราก็ลุกเดินออกจากมอดินแดง กลับสถานีรถไฟ
ซื้อตั๋วไปกรุงเทพ ใบละ 79 บาท
ก้าวขาขึ้นขบวนรถไฟ ด้วยใจอาวรณ์
ฉันไปตามหาหัวใจของฉัน ฉันไม่สามารถอยู่ได้โดยไม่มีหัวใจอยู่ที่นี่
ทิ้งรอยอดีตไว้ที่นี่ ตรงนี้ เมืองขอนแก่น ลาก่อนขอนแก่น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น