เพราะฉันเจ็บน้ำตาฉันจึงไหล

คนดี

ทุกวันนี้ น้ำตาของฉัน มันก็ยังไหลนองหน้า

เพราะฉันเจ็บ ปวดร้าวเหลือคณา

เจ้าน้ำตาของฉันจึงไหลริน

กว่าจะข้ามคืน กว่าจะข้ามวัน

มันชั่งทรมานเสียนี่กระไร

ตั้งแต่เธอจากฉันไป

หัวใจของฉันก็รำพันหา

คอย เฝ้าคอยเธอทุกเวลา

แต่เธอเธอชั่งเย็นชากับฉัน เสียเหลือเกิน

รักของฉันที่มีให้กับเธอ

ก็ยังคงเปี่ยมล้นหัวใจเช่นเคย

แต่ในเวลานี้ ฉันไม่กล้าแม้เอ่ยคำ

ฉันไม่กล้าแม้สบตามองเธอยามผ่านไปมา

เพราะหัวใจของฉันมันฟ้องว่า

เธอคนนี้ เคยเหยียบย่ำหัวใจรักที่ฉันเคยมีให้

เธอคนนี้เคยตัดสวาท ขาดเยื่อใย สิ้นไมตรีไปแล้ว

สิ่งที่มีในใจ สำหรับฉันวันนี้ก็คือ

ภาพรักอันงดงามในอดีต 

ที่ฉันได้พิมพ์ภาพนั้นลงไปในความทรงจำ

ฉันจะจดจำภาพที่งดงาม วันเวลาที่ดีเหล่านั้นไว้

ระหว่างฉันกับเธอ คงไม่มีวันหวนคืนย้อนมาเหมือนเดิมได้อีกแล้ว

มันเป็นอดีตไปแล้ว แม้จะเป็นอดีตที่เพิ่งจะผ่านไป

แต่หัวใจของฉันก็เจ็บเกินจะทำใจ

ที่จะเดินย้อนกลับไป ให้เธอซ้ำรอยแผลใจลงไปอีก

ฉันเจ็บมามากแล้วสำหรับชีวิตนี้

ฉันไม่สามารถแบกรับความรู้สึกเจ็บปวดนั้นได้อีกแล้ว

ชีวิตฉัน อยู่เหมือนตายทั้งเป็นมานับยี่สิบปีแล้ว

ฉันเคยคิดว่า เธอจะเข้ามาลบรอยเจ็บ รอยแค้นนั้น

ให้เลือนลางไปจากหัวใจฉัน

แต่เธอกลับมาเหยียบย่ำ ซ้ำเติม กรีดรอยแผลเก่าในใจ

ให้มีรอยแผลใหม่ทับลงไปอีก

แม้จะยังรักเธอ

แต่ก็คงไม่กล้าที่จะสบตาเธออีกต่อไป

เพราะแผลในใจฉัน มันเจ็บแปลบทุกครั้งที่ฉันเห็นหน้าเธอ

มันเตือนใจฉัน ว่า อย่าไปใกล้เธอ คนใจดำ คนไร้หัวใจ

ขืนเข้าไปอีก คงเป็นหลุมฝังศพของใจเราเป็นแน่

เธอรู้ไหมว่า ฉันเจ็บ

เธอรู้ไหมว่า ฉันร้องไห้ คร่ำครวญ

ยามค่ำคืน จะทนฟังเสียงสะอื้นของหัวใจอยู่ทุกคืนวัน

ฉันกล้ำกลืนฝืนทน จนฉันแทบกระอักตายอยู่แล้ว

ฉันคงทำตัวฉันเองเหมือนเธอว่า

ใช่ ฉันมันไม่ดีเอง

เธอเหมือนนางฟ้านางสวรรค์

ส่วนฉันมันต่ำต้อย ด้อยค่า

ลูกชาวนา แสนยากจน

คงไม่เหมาะสมจะเคียงข้างเธอ

ฉันคงเป็นอย่างนั้น

ฉันจึงไม่มีที่ยืนในหัวใจเธอ

ฉันพ่ายแพ้ ฉันสู้ไม่ได้ แม้คนที่จิตใจไม่ปกติ

อะไรจะเจ็บปวดกว่านี้ ไม่มีอีกแล้ว

มันน่าละอาย ฉันละอายใจ ที่ฉันแย่ขนาดนั้น

จงสุขเถิดที่รัก

ที่ฉันจะบอกเธอในวันนี้คือ ฉันเจ็บ

ฉันร้องไห้ น้ำตาของฉันไหล ก็เพราะฉันเจ็บ

ฉันเจ็บเหลือเกิน 

ฉันเจ็บครั้งนี้ เวลาทั้งชีวิตคงรักษาไม่หาย

คงปล่อยให้มันตายไปพร้อมกับฉัน

กับความทรงจำที่ขมขื่น

ที่คนที่เรารัก หวังดี ปรารถนาดี

เฝ้าทุ่มเทสารพัดที่คนคนนึงจะทำได้ ทำให้เธอ

แต่สิ่งที่เธอตอบแทนฉันคนที่รักเธอด้วยใจจริงคือ รอยแผลในใจ

มันคงตายไปพร้อมกับฉัน และฉันจะจดจำสิ่งที่เธอทำกับฉันครั้งนี้จนวันตาย

เดียวดาย

คนเรา

ยามที่เรายังแข็งแรงดี เราก็มักใช้ชีวิตอย่างประมาท

กิน เที่ยว ไร้สาระไปวันๆ

แต่เมื่อใดที่เราล้มหมอนนอนป่วยขึ้นมา

เงินทองจะซื้อหยูกซื้อยา ก็แทบจะไม่มี

ยามที่เรามีอยู่มีกิน ก็ไม่ค่อยจุนเจือสังคมรอบข้าง

ยามที่เราอ้างว้างจะหาใครมาดูแลเรา

ตอนที่เรามีคนรุมรักรุมชอบ

มีคนดีๆเดินผ่านเข้ามาในเส้นทางชีวิต

เราเองกลับทำตัวเหมือนกับว่า ตัวเองสวยเป็นเทพธิดา

หรือหล่อสง่างามเป็นเทพพระบุตรมาจุติ

ปฏิเสธ น้ำใจ ตัดเยื่อสื้นใยไมตรีชนิดไม่เผาผี ไม่ยืนทับเงากัน

สุดท้าย ยามที่เราย่างสู่วัยร่วงโรย

ข้างกายเรากลับมองไม่เห็นใครอยู่เลย

ความเห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ ทำให้คนเราหลายคนว้าเหว่ยามแก่ชรา

ป่วยไข้ไม่มีใครมอง ตายไม่มีใครไปดูดำดูแดง จากไปก็ไม่มีใครถามไถ่หา

หลายคนมีชีวิตอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น

ในขณะที่รอบกายเรา มีคนมากมาย

แต่กลับ หาใครซักคนที่รู้ใจ เข้าใจ มาอยู่ข้างกายไม่ได้

ชีวิตมันเดียวดาย เงียบเหงา เหว่ว้า อ้างว้าง 

เหมือนเรือที่ลอยเคว้งคว้างอยู่กลางมหาสมุทร

แล้วแต่ลม แต่คลื่นจะซัดพาไป ชีวิตไร้จุดหมาย ไร้เป้าหมาย

อยู่ไปวันๆ อยู่เพื่อรอวันตาย

หลายครั้งมีเรื่องในใจ อยากพูด อยากเล่า อยากระบายออกมากับใครซักคน

ก็ทำไม่ได้ ยามเหงาอยากพุดคุยอยากซบอก อยากนอนหนุนตัก 

ก็ทำได้เพียงแค่คิด และนั่งน้ำตาซึม

อยากคิดถึงใครซักคน และอยากมีใครซักคนเป็นห่วง

อยากมีครอบครัว อยากมีลูกน้อย ทีนั่งดูพวกเขาเติบโตอย่างมีความสุข

ก็ทำไม่ได้ เวลานั่งดูทีวี อยากพูดโน่น พูดนี่ อยากวิจารณ์หนังบ้าง วิจารณ์รายการบ้าง

อยากวิจารณ์ละครบ้าง แต่พอหันไปรอบกายก็ไม่มีใคร

ละสายตาออกจากโทรทัศน์ ก็มีแต่กำแพงบ้าน

ออกไปข้างนอกบ้าน เจอที่สวย เจอบรรยากาศดีๆ

อยากเก็บมาบอกมาเล่า ก็ไร้คนจะมาฟัง

เจอเสื้อผ้าสวยๆ อยากซื้อให้ใครซักคน

เจออาหารดีๆ อร่อยๆ อยากซื้อมาฝาก อยากให้ใครซักคนได้กินด้วย

ก็เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

ชีวิตในแต่ละวัน กลายเป็นสิ่งไร้ค่า

ไร้เป้าหมาย ไร้แนวทาง ไร้คนร่วมทาง

ไม่มีอนาคต ไม่มีความฝัน

ไม่มีสิ่งใหม่ๆ ไม่มีสิ่งตื่นเต้น

มันเงียบเหงา

มันจืดชืด

มันมืดดำ

มันไร้ค่า

เช้าไปทำงาน เย็นกลับบ้านๆๆ

ชีวิตมันถูกใช้ซ้ำๆซากๆ วันแล้ววันเล่า ไม่มีความหมายอะไร

ไม่มีใครรอ ไม่มีใครห่วงใย ไม่มีใครคิดถึง

กลับบ้านก็นั่งอมลิ้น อมขี้ฟัน

วันๆแทบจะไม่ได้ปริปากพูดคุยกับใคร

นี่คือชีวิตที่บัดซบ เส็งเคร็ง ไร้ค่า จอมปลอมที่สุด

ชีวิตแบบนี้อยู่ก็เหมือนตาย

แม้จะมีร่างกาย มีลมหายใจ แต่ก็ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ ไร้สีสัน

อยู่หรือตายไม่ต่างกัน

ดังนั้นใครก็ตาม เมื่อมีโอกาส

เมื่อมีคนดีเดินเข้ามาหา จงไขว่คว้าเอาไว้

อย่าปล่อยให้ผ่านเลยไป หรือผลักไสให้ไปเสียเอง

เพราะวันนึง วันที่คุณไม่มีใคร วันที่คุณเดินผ่านใคร แต่เขากลับทำเหมือนว่าไม่เห็นคุณ

ไม่มีแม้เสียงร้องทัก ซักถาม สารทุกข์สุกดิบ เหมือนเราไม่มีตัวตนในโลกนี้แล้ว

วันนั้นจะเสียใจ ก็สายเกินไป เพราะโอกาสดีดี ไม่มีเข้ามาทุกวัน

จงหยิบคว้ามันเอาไว้ ก่อนที่ข้างกายคุณจะไม่เหลือใครอีกเลย

เจ็บนี้พี่จะจำจนตาย

เพื่อนเอย

หลายคนอยากทำตัวเป็น นักบุญ 

เป็นพ่อพระ เป็นแม่พระ หลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่ดีไม่งาม

เวลาคบใคร รักใคร ก็ทุ่มเท เทิดทูน จนไม่เหลือพื้นที่หัวใจ

ไว้ให้ใครอีกเลย แต่หลายคนกลับได้แต่น้ำตากลับคืนมา

การที่เราจริงใจ

การที่เราทุมเท การที่เรารักจริง

มันไม่ใช่สิ่งที่ยืนยันว่าเราจะได้แต่สิ่งดีกลับคืนมา

แต่บางครั้ง การที่เราแสดงความจริงใจออกไป

ก็กลับกลายเป็นว่า เราถูกซัดกลับมา อย่างสิ้นท่า หมดเชิง

รักจริง รักแท้

มันไม่มีคุณค่าใดๆ กับคนที่ไม่รู้จักมัน ไม่รู้ค่าของมัน

มันกลายเป็นสิ่งน่าขยะแขยง น่าเกลียด น่ากลัว

สำหรับคนไม่จริงใจ สำหรับคนปลิ้นปล้อน เขากลัวรักจริง

มันน่าอนาถใจที่เรา ตาย เราเจ็บ เพราะรักแท้

เพื่อนเอย

จงอย่ามีรัก กับคนที่ไม่รู้จักรัก

จงอย่ามีหัวใจ กับคนที่ไม่มีหัวใจ

จงอย่ารักแท้ กับคนที่ไม่ต้องการรักแท้

จงอย่ามอบใจให้คนเหล่านี้

จงปลิ้นปล้อน กับคนปลิ้นปล้อน

จงโหดร้าย กับคนที่โหดร้าย

จงใช้เงินกับคนที่บูชาเงิน

อย่ารักแท้กับคนเหล่านี้

เพราะคนเหล่านี้ จะไม่รู้ค้ารักบริสุทธิ์นั่นเลย

มันคงเหมือนกับ ไก่เจอเพชร

แม้เพชรจะมีค่ามหาศาล

แต่ไก่พวกนั้นก็ไม่เห็นคุณค่ามัน

คงได้แค่ จิก ๆ แล้วก็ปล่อยทิ้ง

น้ำใจของเรา ความรู้สึกของเรา

นอกจากเขาไม่สนแล้ว

เขายังเหยียบทิ้งเสียอีก

แม้บางครั้ง เราโหมทุ่มทั้งกายใจ

จนมองซ้าย มองขวาล้วนมาจากเรา

แต่เชื่อไหมว่า มันไม่มีแม้คำขอบคุณ

ไม่มีแม้น้ำเย็นสักแก้ว ใส่มือให้เพื่อตอบแทนน้ำใจ

เราจะทนคบคนไร้ซึ่งหัวใจเหล่านี้ไปเพื่ออะไร

เพราะ จะวันนี้ วันหน้า คนไม่มีหัวใจ ก็ยังเป็นคนไม่มีหัวใจอยู่ดี

จนวันนึงข้างกายเขาไม่เหลือใครแล้ว เขาเหล่านั้นจึงจะรู้ว่า

ได้สูญเสียอะไรไป และถึงจะได้รับรู้รสชาติความเจ็บปวด และการสูญเสีย

ปล่อยให้เวลาจัดการคนเหล่านี้เถิด สหายทั้งหลาย

จงแผ่เมตตาให้กับคนไร้ใจพวกนั้นเสีย ให้พวกเขา ตาสว่่าง

เห็นทาง เห็นธรรม เห็นสิ่งถูกต้องเสียที
จงเจ็บ ครั้งเดียวแล้วเดินหนีจากไป ดีกว่าทนกล้ำกลืน
ฝืนเจ็บอย่างนี้ต่อไป
อย่าเสียใจ กับคนไม่มีใจ
อย่าเสียน้ำตา กับคนไม่มีน้ำตาอีกต่อไป

นิยายรักขาดตอน -ชมพู ฟรุ๊ตตี้

รักเอย

คนบางคนเดินผ่านเข้ามาในชีวิตของเราแล้วก็เดินผ่านไป

คนบางคนเดินเข้ามาในชีวิตของเรา

และก็มาทำให้เรารัก

แล้วก็เดินจากเราไป

คนบางคน

เดินเข้ามา

ทำให้เราเจ็บปวดชอกช้ำระกำใจ

ฝากแผลไว้ในใจเรา แม้เราจะใช้เวลาทั้งชีวิตก็รักษาไม่หาย

เหลือรอยแผลในใจนั้นไว้ให้เรา กลืนกล้ำ อยู่ก็เหมือนตาย

เจ็บปวด รันทดใจ ทั้งชีวิต

ความรัก

บางครั้งก็เหมือนปุยฝ้าย

ที่มีสีขาวนวล บริสุทธิ์ บางเบา

นุ่มนวลมือใครได้สัมผัส

แต่ก็พร้อม ที่จะเปรอะเปื้อนอยู่เสมอ

บางครั้ง

ความรักก็เหมือนปุยเมฆ

ที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้า มีหลากหลายรูปทรง

แล้วแต่คนเราจะจินตนาการ

หลายคนอยากได้ อยากสัมผัสมัน

แต่ก็ให้รู้สึกว่า มันชั่งไกลสุดเอื้อมเสียเหลือเกิน

ครั้นพอเราถอดใจ จะหันหลังเดินหนีมันไป

ก็ให้รู้สึกว่า ปุยเมฆนั้น มันชั่งลอยเข้ามาใกล้มือเราเหลือเกิน

แต่พอเราเอื้อมมือ จะไขว่คว้ามันมา ในมือของเรา ก็มีแต่ความว่างเปล่า

บางครั้งความรัก

ก็เหมือนสายใยเส้นบางๆ

ที่อ่อนไหว พลิกพริ้วไปตามอารมณ์ ไปตามสายลม

สายใยแห่งรักนี้ บางครั้งก็พร้อมที่จะเกี่ยวพัน

กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้อยู่ตลอดเวลา

แต่เมื่อเราออกแรงที่จะมัดที่จะดึงมันเอาไว้

มันก็พร้อมที่จะขาดวิ่นลงทุกเวลา

บางครั้ง

ความรักก็เหมือนกับสายลม

ที่พัดมาและก็พัดผ่านไป

ไม่มีตัวตน เราไม่สามารถ หยิบจับมันไว้ได้

แต่เราก็รู้สึกว่า มันมีอยู่จริง

เมื่อสายลม โลมไล้ หัวใจเราก็อ่อนพริ้วไหว

เอนไปตามสายลมรักนั้น

แต่เมื่อเราต้องการ เห็นตัวตนที่แท้จริงของสายลมรัก

เราก็ไม่อาจสัมผัสจับต้องมันได้

รักเอย

ที่แท้ เจ้าคืออะไร

ที่แท้เจ้าเป็นอะไรกันแน่

เจ้ามาทำให้ใจของข้าเจ็บ

เจ้ามาทำให้ใจของข้ารู้สึกดี มีคุณค่า

และเจ้าอีกนั่นแหละที่ทำให้ข้า ดูเหมือนไร้ค่า

รักเอย หรือชีวิตนี้ของข้า จะถูกเจ้า ลวงหลอกเล่น

ปั่นหัวข้าเล่น ให้เจ็บช้ำ ให้ดีใจ เพียงชั่วครู่ชั่วยาม

พอข้าจะหยิบคว้าเจ้ามา พอข้าจะยึดครองเจ้าไว้

เจ้าก็หลุดลอยจากข้าไป จนไกลแสนไกล

ทิ้งให้หัวใจข้า สะอึกสะอื้น ร่ำไห้

ทุกข์ใจ ปวดใจ รันทดใจ

รักเอย

ข้าผิดหรือไร

ที่จะเสาะแสวงหาคนที่รัก

คนที่ข้าเลือก

มาไว้เคียงข้างหัวใจข้า

ข้ายินดีจะยอมรับ

ในสิ่งที่ข้าเลือก ไม่ว่าผลมันจะเป็นอย่างไร

แต่เจ้าไม่เคยให้โอกาสข้า ได้พิสูจน์ตัวเองเลยสักครั้งเดียว

สวรรค์สร้างให้ข้านั้นเป็นคนมีรักจริง

สวรรค์สร้างให้ข้ามีรักเดียวใจเดียว

แล้วทำไมสวรรค์ ต้องกลั่นแกล้งหัวใจข้า

ข้าเจ็บ ข้าปวดเสียเหลือเกิน มันเกินที่จะทนแบกรับ

ความรู้สึกนี้อีกต่อไป เจ้ามาทำให้ข้ารัก ให้ข้าเจอ

แล้วก็พรากสิ่งที่ข้ารัก ไปจากตัวข้าตลอดมา

ทำไม

ทำไม ข้าทำผิดอะไร

ผิดที่ข้ารักจริงอย่างนั้นหรือ

ข้าไม่ต้องการให้คนทั้งโลกมารักข้า

ข้าต้องการเพียงใครซักคนที่รัก และเข้าใจข้า

และพร้อมที่จะใช้ชีวิต ร่วมทุกข์ ร่วมสุข

จับกุมมือ เดินทางไปเคียงข้างข้า

จนถึงเส้นชัย

ข้าต้องการเพียงเท่านั้น

ข้าอยากอยู่กับคนที่ข้ารัก ข้าเลือก

ข้าผิดนักใช่ไหม

ตอบข้าที ยามนี้ก็ต้องการคำตอบ

ต้องการคำอธิบาย

ต้องการความห่วงใย

จากใครซักคนมาดูแลความรู้สึก

ข้ามิอาจ ทนฝืนต่อไปได้อีกแล้ว

ข้าเจ็บมามากพอแล้ว

หัวใจของข้ามีแผลมามากพอแล้ว

ข้าร้องไห้มามากพอแล้ว

พอเสียที หยุดเสียที

หยุดแกล้งข้า

และส่งใครซักคนที่รักและเข้าใจข้า

ให้มาร่วมทางชีวิตกับข้าเสียทีเถิด รักเอย

ชีวิตคืองานศิลปะ

มุมมองของคนแต่ละคน ไม่เหมือนกัน 

มองสิ่งเดียวกันแต่ก็เห็นไม่เหมือนกัน

ของบางสิ่งสวยงาม มีศิลปะล่ำค่า บางคนเห็น บางคนมองไม่เห็น

ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่กับ ฐานความรู้คนเราไม่เท่ากัน 

วุฒิภาวะทางอารมณ์ไม่เท่ากัน

ทัศนะต่างกัน วิถี แบบแผนชีวิตต่างกัน

มองโลกคนละแง่ เป็นต้น เหล่านี้ทำให้คนต่างกันทางความคิด

ดังนั้นคนเราจึงไม่แปลกที่มีความคิดต่างกันได้

ตามแต่ฐานความรู้ของแต่ละคน

แต่เราไม่สมควรที่จะทะเลาะกันเพราะความคิดต่างกัน

การที่เรา กินอาหารคนละอย่าง เราก็สามารถ นั่งกินร่วมโต๊ะกันได้

บางคนชอบผัดไท บางคนชอบข้าวเหนียวไก่ย่าง ก็มานั่งกินบนโต๊ะเดียวกันได้

อาหารจะรสชาติอร่อย 

ต้องมีเครื่องปรุงที่หลากหลายรสชาติมารวมตัวกัน 

แล้วผลจะออกมากลมกล่อม

ถ้าเค็มอย่างเดียว หวานอย่างเดียว 

เปรี๊ยวอย่างเดียว เผ็ดอย่างเดียว จืดอย่างเดียว

ก็คงเป็นอาหารที่ กร่อยลิ้น กินไม่อร่อย

ชีวิตก็เช่นกัน ถ้ามันมีเส้นทางชีวิตเดียวทุกวัน ทุกวัน ไม่จะซ้ำซาก จำเจ

มันต้องมีอะไรที่หลากหลายบ้าง ดังนั้นเราจึงควรเป็นคนที่มีบุคลิกเปิด

คือเปิดกว้าง สำหรับรับฟังความรู้ใหม่ วิทยาการใหม่ ความคิดใหม่ 

แบบแผนชีวิตใหม่ ที่ต่างไปจากที่เรามี

เพื่อให้เรามีวิสัยทัศน์ หรือทัศนะกว้างขึ้น อินเตอร์ขึ้น

เมื่อเราชินกับความต่างอย่างนี้ เราก็จะกลายเป็นคนสาธารณะได้

ถูกตำหนิได้ ถูกวิจารณ์ได้ รับความคิดต่างได้ มันจึงเป็นความงามของชีวิต

แต่ชีวิตคู่ มันจะจำแนกแยกย่อยออกไป

อะไรที่ต่างมาก ยิ่งอยู่กันนานเข้า นับวัน รอยแยกยิ่งห่าง ความต่างยิ่งไกล

ชีวิตคู่ต้องมีอะไรที่คล้ายกัน หรือเหมือนกัน หรือใกล้เคียงกัน 

หรือต่างกันแต่เป็นสิ่งที่เราขาดหายไปมาเติมเต็มแทน

คนอื่น ก็คือคนที่เราไม่รู้จัก

แต่คนอื่นที่เรารู้จักแล้ว ก็กลายมาเป็นเพือน

และคนอื่นที่เรารู้จักเขาดีมากขึ้น ก็กลายมาเป็นคนใกล้ชิด คนสำคัญ 

หรือมาเป็นคู่ชีวิตเรานั่นเอง

ดังนั้นคนอื่น 

ความหมายของมันจึงอยู่ที่ เรารู้จักเขาแค่ไหนเท่านั้นเอง

เพราะคนอื่นแท้จริงแล้วก็คือคนที่เรายังไม่รู้จัก

ต่อเมื่อเรารู้จักดีแล้ว คนอื่นก็คือเพื่อน คือแฟน คือคนรัก

คือคนใกล้ชิด คือคนพิเศษ คือสามี คือภรรยา คือพ่อของลูก คือแม่ของลูก

คือคนที่เรานอนกอดได้อย่างอบอุ่นและสบายใจ 

เพราะคนอื่นคนนั้นกลายมาเป็นคนในครอบครัวเราแล้วนั่นเอง

ชีวิตจึงเป็นศิลปะแขนงหนึ่ง

มันขึ้นอยู่กับมุมมอง ความเห็น

และวิจารณ์ กันออกไป ต่างๆนานา

เป็นศิลปะที่ต้องใช้เวลานานมากในการหาเหตุผล

มาอธิบายประกอบ และมันสามารถพลิกผันได้ตลอดเวลา

บางคนเห็นค่า บางคนไม่เห็นค่า

บางคนชอบบางคนไม่ชอบ

เพราะมันขึ้นอยู่กับมุมมองทางศิลปะนั่นเอง