รักเอย

คนบางคนเดินผ่านเข้ามาในชีวิตของเราแล้วก็เดินผ่านไป

คนบางคนเดินเข้ามาในชีวิตของเรา

และก็มาทำให้เรารัก

แล้วก็เดินจากเราไป

คนบางคน

เดินเข้ามา

ทำให้เราเจ็บปวดชอกช้ำระกำใจ

ฝากแผลไว้ในใจเรา แม้เราจะใช้เวลาทั้งชีวิตก็รักษาไม่หาย

เหลือรอยแผลในใจนั้นไว้ให้เรา กลืนกล้ำ อยู่ก็เหมือนตาย

เจ็บปวด รันทดใจ ทั้งชีวิต

ความรัก

บางครั้งก็เหมือนปุยฝ้าย

ที่มีสีขาวนวล บริสุทธิ์ บางเบา

นุ่มนวลมือใครได้สัมผัส

แต่ก็พร้อม ที่จะเปรอะเปื้อนอยู่เสมอ

บางครั้ง

ความรักก็เหมือนปุยเมฆ

ที่ลอยเด่นอยู่บนฟ้า มีหลากหลายรูปทรง

แล้วแต่คนเราจะจินตนาการ

หลายคนอยากได้ อยากสัมผัสมัน

แต่ก็ให้รู้สึกว่า มันชั่งไกลสุดเอื้อมเสียเหลือเกิน

ครั้นพอเราถอดใจ จะหันหลังเดินหนีมันไป

ก็ให้รู้สึกว่า ปุยเมฆนั้น มันชั่งลอยเข้ามาใกล้มือเราเหลือเกิน

แต่พอเราเอื้อมมือ จะไขว่คว้ามันมา ในมือของเรา ก็มีแต่ความว่างเปล่า

บางครั้งความรัก

ก็เหมือนสายใยเส้นบางๆ

ที่อ่อนไหว พลิกพริ้วไปตามอารมณ์ ไปตามสายลม

สายใยแห่งรักนี้ บางครั้งก็พร้อมที่จะเกี่ยวพัน

กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้อยู่ตลอดเวลา

แต่เมื่อเราออกแรงที่จะมัดที่จะดึงมันเอาไว้

มันก็พร้อมที่จะขาดวิ่นลงทุกเวลา

บางครั้ง

ความรักก็เหมือนกับสายลม

ที่พัดมาและก็พัดผ่านไป

ไม่มีตัวตน เราไม่สามารถ หยิบจับมันไว้ได้

แต่เราก็รู้สึกว่า มันมีอยู่จริง

เมื่อสายลม โลมไล้ หัวใจเราก็อ่อนพริ้วไหว

เอนไปตามสายลมรักนั้น

แต่เมื่อเราต้องการ เห็นตัวตนที่แท้จริงของสายลมรัก

เราก็ไม่อาจสัมผัสจับต้องมันได้

รักเอย

ที่แท้ เจ้าคืออะไร

ที่แท้เจ้าเป็นอะไรกันแน่

เจ้ามาทำให้ใจของข้าเจ็บ

เจ้ามาทำให้ใจของข้ารู้สึกดี มีคุณค่า

และเจ้าอีกนั่นแหละที่ทำให้ข้า ดูเหมือนไร้ค่า

รักเอย หรือชีวิตนี้ของข้า จะถูกเจ้า ลวงหลอกเล่น

ปั่นหัวข้าเล่น ให้เจ็บช้ำ ให้ดีใจ เพียงชั่วครู่ชั่วยาม

พอข้าจะหยิบคว้าเจ้ามา พอข้าจะยึดครองเจ้าไว้

เจ้าก็หลุดลอยจากข้าไป จนไกลแสนไกล

ทิ้งให้หัวใจข้า สะอึกสะอื้น ร่ำไห้

ทุกข์ใจ ปวดใจ รันทดใจ

รักเอย

ข้าผิดหรือไร

ที่จะเสาะแสวงหาคนที่รัก

คนที่ข้าเลือก

มาไว้เคียงข้างหัวใจข้า

ข้ายินดีจะยอมรับ

ในสิ่งที่ข้าเลือก ไม่ว่าผลมันจะเป็นอย่างไร

แต่เจ้าไม่เคยให้โอกาสข้า ได้พิสูจน์ตัวเองเลยสักครั้งเดียว

สวรรค์สร้างให้ข้านั้นเป็นคนมีรักจริง

สวรรค์สร้างให้ข้ามีรักเดียวใจเดียว

แล้วทำไมสวรรค์ ต้องกลั่นแกล้งหัวใจข้า

ข้าเจ็บ ข้าปวดเสียเหลือเกิน มันเกินที่จะทนแบกรับ

ความรู้สึกนี้อีกต่อไป เจ้ามาทำให้ข้ารัก ให้ข้าเจอ

แล้วก็พรากสิ่งที่ข้ารัก ไปจากตัวข้าตลอดมา

ทำไม

ทำไม ข้าทำผิดอะไร

ผิดที่ข้ารักจริงอย่างนั้นหรือ

ข้าไม่ต้องการให้คนทั้งโลกมารักข้า

ข้าต้องการเพียงใครซักคนที่รัก และเข้าใจข้า

และพร้อมที่จะใช้ชีวิต ร่วมทุกข์ ร่วมสุข

จับกุมมือ เดินทางไปเคียงข้างข้า

จนถึงเส้นชัย

ข้าต้องการเพียงเท่านั้น

ข้าอยากอยู่กับคนที่ข้ารัก ข้าเลือก

ข้าผิดนักใช่ไหม

ตอบข้าที ยามนี้ก็ต้องการคำตอบ

ต้องการคำอธิบาย

ต้องการความห่วงใย

จากใครซักคนมาดูแลความรู้สึก

ข้ามิอาจ ทนฝืนต่อไปได้อีกแล้ว

ข้าเจ็บมามากพอแล้ว

หัวใจของข้ามีแผลมามากพอแล้ว

ข้าร้องไห้มามากพอแล้ว

พอเสียที หยุดเสียที

หยุดแกล้งข้า

และส่งใครซักคนที่รักและเข้าใจข้า

ให้มาร่วมทางชีวิตกับข้าเสียทีเถิด รักเอย