ทรมาน

บางครั้ง

การที่เราเฝ้ารอคอย ใครซักคน

หรือรอคอยอะไรซักอย่าง

มันชั่งเป็นเวลาที่ทรมานหัวใจ

เสียเหลือเกิน

อย่างเช่น เรากำลังรอโทรศัพท์

จากใครอยู่

เราจะเฝ้าคอยด้วยหัวใจที่จดจ่อ

พอเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

เราก็สุดแสนจะดีใจ

ครั้นพอเราหยิบโทรศัพท์มาดู

กลายเป็นชื่อคนอื่น โทรเข้า

ความโศกเศร้าก้เข้ามาแทนที่

ความหดหู่ใจก้ตามมา

หรือบางทีเรารอข้อความจากไลน์

จากใครซักคนที่พิเศษสำหรับเรา

ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงดัง

ติ๊งต่องๆ

เราก็จะใจชื้นขึ้นมา

คิดว่าเขาข้อความมาคุยกับเราแล้ว

พอเปิดดูกลับไม่ใช่

มันก็ทำให้เราฝ่อไปอีกเช่นกัน

หรือเรากำลังสนทนาผ่านช่องทางออนไลน์อื่น เช่นเฟชบุ๊ค

ทุกครั้งที่เราโพสต์ลงไป

หรือทุกครั้งที่เราแอบไปแสดงความคิดเห็นใน

โพสต์คนที่เราแอบชอบ

เราก็หวังว่าเดี๋ยวซักครู่ก็จะมี

สัญญาณขื้นมาบอกว่า เจ้าของเพจนั้น กดถูกใจคุณแล้ว

 และยังแสดงความเห็นตอบคืนมาด้วย

แต่กลับเป็นว่า

รอแล้วรอเล่า ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ ไม่ว่าทางใด

ปล่อยให้เราคอยเก้อ

นั่งดูหน้าเพจเฟชบุ๊คด้วยความห่อเหี่ยวรันทดหัวใจ

หรือบางคนก็สื่อสารกันทางอีเมล์

ธรรมชาติของการสื่อสารทางนี้ก็

ค่อนข้างโบราณกว่าทางอื่น

โดยตัวมันเองอยู่แล้ว

ยิ่งนั่งมองกล่องรับข้อความ

รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีข้อความตอบกลับมา

มันชั่งน่าอายน่าหดหู่เสียนี่กระไร

บางครั้งมันทำให้เราคิดไม่ได้ว่า ปลายทางการสนทนาเขาคงรำคาญเรา 

จนแทบจะอาเจียนออกมาอยู่ก็เป็นได้

แต่ในขณะที่กำลังครุ่นคิด 

ก็มีข้อความแจ้งว่ามีข้อความเข้าที่กล่องข้อความ

ดีใจสุดขีด รีบเปิดกล่องข้อความขึ้นมา

โธ่อนิจจา

กลายเป็นข้อความ โฆษณา อก ฟู รูฟิต

ฉันจะบ้าตาย

นี่ฉันผู้ชายนะยะหล่อน

จะให้อกฟู รูฟิต ไปถึงไหน

เดี๋ยวฉันก็ขี้ไม่ออกหรอกย่ะ

หึ !!!! โมโห!!!!! งอนแล้วด้วย ตัวเอง