คนเรานี้ก็แปลกนะ
มันมักจะมีอะไรที่ขัดแย้ง
หรือย้อนแย้ง อยู่ในตัวของมันเสมอ
อย่างเช่น
บางคนรังเกียจครอบครัวนี้
แต่อีกทางกลับแอบหลงรักลูกสาว
หรือลูกชายครอบครัวนี้อย่างหมดใจ
บางคนคิดว่าตัวเองดูไร้ค่า
ทำตัวเสเพลย์ไปวันๆ
ในขณะเดียวกันก็มักมีสายตาที่คอยห่วงใยอยูรอบๆกายนั้นเสมอ
บางคนคิดว่าตัวเองถูกทอดทิ้ง
ให้ไร้ค่า ให้จมปรักอยู่กับอดีต
แต่ก็มักมีคนที่มองเห็นค่า
และอยากดึงออกมาจากอดีต เข้าสู่ปัจจุบันเสมอเช่นกัน
บางคนกำลังวิ่งไล่ตาม
ไล่ง้อ วิ่งไล่จับ วิ่งหาความรัก
จนคิดว่าตัวเองไม่มีคนรัก
แต่ก็มักจะมีคนที่แอบรัก แอบคิดถึง
และรอการชำเลืองสายตามองเราอยู่เสมอเช่นกัน
คือทุกครั้งที่เราคิดว่าเราถูกทิ้ง
ทุกครั้งที่เรารู้สึกว่า ไร้ค่า
ทุกครั้งที่เราไล่ล่ารัก
ทุกครั้งที่เราคิดว่าตัวเองอกหัก
ทุกครั้งที่เรารู้สึกอยากได้ใครมาไว้ข้างกายเรา
ทุกครั้งที่เรารู้สึกอย่างนั้น
มันก็มักจะมีความรู้สึกอย่างนั้น
กับเราตลอดเวลาเช่นเดียวกัน
เพียงแต่เรา มองข้ามมันไป
เราไม่ใส่ใจมัน
ทุกครั้งที่เราเจ็บ
ทุกครั้งที่เราท้อ
แท้จริงเราก็มีคนที่คอยห่วงใย
ปลอบใจ
ซับน้ำตาอยู่ข้างเราเสมอ
แต่เราไม่ได้ใช้หัวใจมองพวกเขาหรือเธอเหล่านั้นเท่านั้นเอง
เพราะเรามัวแต่คิดว่า เราแย่
เราไม่ได้สิ่งที่เราอยากได้
เราจึงมีความรู้สึกว่า เราอกหัก ผิดหวัง ไร้ค่า
ทั้งที่ตลอดเวลา
ยังมีคนเห็นค่าเราทุกนาที
ที่คอยยื่นมือพยุงเรา
ยามที่เราจะล้มลง
แต่เรานั่นเองที่กลับทำให้พวกเขาและเธอเจ็บปวดโดยที่เราก็ไม่รู้ตัว
ลองหันมองข้างกายเราสักนิด
แล้วเราจะรู้ว่า
แท้จริงรักแท้
อยู่ใต้สายตาเรานี่เอง
มันเหมือนกับ ดวงตากับจมูก
ซึ่งอยู่ชิดติดกัน
แต่มองไม่เห็นความสำคัญซึ่งกันและกัน
มัวแต่ไปมองหาสิ่งไกลตัว
จนลืมค่าสิ่งใกล้ตัว
จนเมื่อวันนึง
เราสูญเสียสิ่งนั้นไป
เราจึงรู้ค่าของมัน
เมื่อเราเจ็บมา เซซัดมา
ก็ไม่มีใครยื่นมือมาคอยประคองเราแล้ว
บางครั้งเราเองนี่แหละ
ที่หลงทาง
มัวแต่วิ่งไล่ตามดวงจันทรา ที่เปล่งประกายสว่างไสว
อยู่ไกลตา และดูเหมือนว่า มันจ้องมาที่เรา
แต่พอเรายื่นมือออกไปจะไขว่คว้า
เจ้าจันทรานั้นก็อยู่ห่างไกลเราเสียเหลือเกิน
ครั้นเราเดินหนี ก็ดูเหมือนว่า เจ้าจันทรา
ก็จะเดินตามเราไปทุกหนทุกที่
แต่ทุกครั้งที่เราเดินเข้าหา
เจ้าจันทรานั้นก็ยิ่งห่างไกลเราออกไปทุกทีเช่นกัน
คนบางคนทำทุกอย่าง
เพื่อเป้าหมายเดียว
คือให้ได้ซึ่งตัวเรา
โดยอ้างความรักมาบังหน้า
แต่พอเราสิ้นท่า
ก็ทอดทิ้งเราไป
ทิ้งไว้แต่คราบน้ำตา
ความเจ็บปวด ทรมาน
และทิ้งภาระคือลูก หนี้สินไว้ให้เราแบกรับอีก
คนบางคนทำดีโดยที่ไม่เคยเรียกร้อง
ไม่เคยข้องแวะ
ยามเราทุกข์ มีปัญหา
เรากลับเห็นหน้าพวกเขาหรือเธอ
แต่เมื่อเราแก้ปัญหาได้
เรามีความสุข
เรากลับไม่เห็นแม้เงากายพวกเขา
คนเหล่านี้ทำเพื่ออะไร
แต่ทำไมเราจึงมักมองข้าม
คนดีเหล่านี้
แต่พอมีปัญหา
เราก็กลับเจอหน้าเขา และคิดถึงเขาอีก
ทุกครั้งที่ปัญหาผ่านไป
เธอก็หายไปกลับสายลม
โดยไม่แยแสแม้คำขอบคุณ
ไม่สนใจแม้อะไรทั้งสิ้น
นี่คือความต่างระหว่างคนเรา
แต่บางครั้งเราเองนี่แหละที่ติดหลง คำป้อยอ
ติดหลงลมปาก ที่ฉาบทาด้วยน้ำลายเน่าเหม็น
ที่กระดิกลิ้น ให้เราลุ่มหลง
เพื่อที่จะได้ครอบครองเราเท่านั้น
หาใช่รักหรือปรารถนาจะใช้ชีวิตร่วมกับเราแต่อย่างใดเลย
แต่เราก็ยังลุ่มหลง
ลมปากที่เน่าเหม็นเหล่านั้น
หรือว่า
เพราะเราหลงติดยึดอยู่กับฝัน
เพราะเราหลงอยู่กับสิ่งไกลตัว
เพราะเราไม่เคยมี ไม่เคยได้
เราจึงอยากได้มันมาไว้ข้างกายเรา
จนลืมไปว่าเรามีสิ่งมีค่าที่สุด
ที่เหมาะสมกับเราแล้วในมือ
เพียงแต่เราไม่เคยถนอมมันไว้เลย
ถ้าทุกอย่างมันเป็นไปตามธรรมชาติของมัน
เราก็ไม่ต้องเสียเวลาไขว่คว้า วิ่งไล่ตาม
แต่มันจะเดินเข้ามาหาเราเอง
มันจะหล่นมากองที่ตรงหน้าของเราเอง
อย่าเสียเวลา
วิ่งไล่ตามสิ่งไกลตัวอีกเลย
อย่าโทษตัวเองอีกเลย
จงมองความจริง
จงอยู่กับความจริง
ธรรมชาติจะเป็นผู้กำหนด
ให้ทุกอย่างเป็นไปตามกฎธรรมชาติ
ลิขิตฟ้า คนอย่างเรากำหนดไม่ได้
อะไรที่ไม่ใช่ของเรา มันก็จะไม่ใช่อย่างนั้นตลอดไป
แม้ว่าเราอยากจะได้มันมาก็ตาม
และอะไรที่เป็นของเรา
มันก็จะเป็นของเราไม่วันใดก็วันหนึ่งแน่นอน
เพียงแต่ให้เราเตรียมพร้อมเอาไว้ เมื่อเวลามาถึง
เราจงปกปักษ์รักษามันเอาไว้ให้ดี
อย่าให้ต้องหลุดลอยจากมือไป
ทรัพย์สินเงินทองข้าวของอื่นใด
มันไม่จากเราไป เราก็ตายจากมัน อยู่ดี
แต่หัวใจรักที่มั่นคง
แม้ความตายมันก็พรากรักไปจากใจไม่ได้
ความรู้สึกดีๆที่ทุ่มลงให้กันโดยไม่หวังสิ่งตอบแทน
มันจะได้สิ่งดีๆนั้นกลับมาเสมอ ไม่ช้าก็เร็ว
นี่ก็เป็นอีกหนึ่งความฝันเช่นกัน ที่จิตใจเราสร้างขึ้น
เพื่อปลอบโยนตัวเอง
เพื่อให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ได้
บางครั้งเราก็หลอกตัวเอง
เพื่อต่อเวลาให้ตัวเอง
เราปั้นหน้าฝืนยิ้ม
ทั้งที่หัวใจเราท่วมเอ่อไปด้วยน้ำตา
ก็ใช่ล่ะ ก็เรา
มันเป็นสิ่งมีชีวิตธรรมดา
ที่เขาเรียกว่ามนุษย์นั่นเอง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น