ยินดีต้อนรับทุกท่านสำหรับคนใจช้ำที่ถูกย่ำยีมาไม่ว่าคุณจะเป็นใครเราคือเพื่อนกัน

วันจันทร์ที่ 23 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558

ความรักก็แค่องุ่นเปรี๊ยวหรืออย่างไร


มีบางคนบอกเราว่าเรื่องของความรักเป็นเรื่องของความเห็นแก่ตัว
เขาให้เหตุผลว่า คนที่อกหักผิดหวังส่วนใหญ่
เป็นพวกที่ชอบทำตัวเป็นนักบุญ
ทำตัวเป็นผู้ให้ เป็นผู้เสียสละตัวเอง
เพื่อแลกกับการได้มาซึ่งน้ำตา เป็นสิ่งตอบแทน
เขายังอธิบายอีกว่า
คนเราทุกคนไม่ว่าหญิงหรือชาย
ต่างมีเป้าหมาย มีสเป๊กซ์ในเรื่องความรัก หรือคัดสรรคนรัก เช่น
ถ้าเป็นผู้ชายก็จะ เลือกผู้หญิง สวยบ้าง ผิวดีบ้าง
บางคนก็เลือกนิสัยใจคอเป็นสำคัญอยู่ด้วยแล้วมีรอยยิ้ม สบายใจ 
หรือเป็นภรรยาที่ดี เป็นแม่ที่ดีของลูก เป็นครูที่ดีของลูกได้
และสามารถปกป้องลูกได้ยามไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งอยู่แล้ว

เช่นเดียวกับผู้หญิงก็จะมองหาผู้ชาย
หน้าตาดี มีรักแท้ เป็นผู้ใหญ่
อบอุ่น อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ปลอดภัย
หลับตาได้ลงอย่างสนิทใจ
ไม่กินเหร้า ไม่สูบบุหรี่
ไม่เล่นการพนัน
มีความรู้ มีการศึกษา
มีคุณสมบัติที่สังคมต้องการ
ไม่เป็นพิษภัยต่อสังคม
ไม่มีคดีติดตัว
ไม่เป็นโรคติดต่อ
ไม่มีหนี้สินล้นตัว
มองโลกบวก รู้ทันคน เป็นต้น

เหล่านี้คือคุณสมบัติที่ผู้หญิงและผู้ชายตั้งใจไว้เป็นเบื้องต้น
แต่ในความเป็นจริง
คนที่มีคุณสมบัติอย่างนั้นหายากยิ่ง เสียกว่างมเข็มในทะเลเสียอีก
แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเสียเลย
เมื่อมาพบเจอสิ่งที่ตนเองหามาตลอดชีวิตแล้วนี่สิ
จะทำอย่างไร เมื่อสิ่งมีชีวิตเป็นๆที่เราต้องการ
มายืนอยู่ข้างหน้ากับเราแล้ว
มาพูดคุย มารู้จักกับเราแล้ว
แทนที่เราจะฉวยโอกาสนี้ไขว่คว้ามาเป็นของเรา
แต่เรากลับ ลังเล ไม่แน่ใจ
หรือแคร์สายตาสังคม ไม่กล้าแม้เอ่ยความต้องการของตัวเองในใจออกไป
สุดท้ายก็ได้แค่มอง แค่แอบรัก แอบคิดถึง แอบห่วงใย อยู่ห่างๆเท่านั้นเอง
และก็ปล่อยเขาไป ให้เขาหลุดลอยไปอยู่กับคนอื่น อย่างน่าเสียดาย
เพียงเพราะต้องการบอกสังคมว่า เรานี้ เสียสละ
แล้วมาคิดคำพูดปลอบใจตัวเองว่า
ความรักคือการให้ คือการเสียสละ
มันชั่งเหมือนกับนิทานอีสป
เรื่ององุ่นเปรี๊ยว
ที่เจ้าหมาจิ้งจอก เห็นองุ่นสุกเต็มต้น
สัตว์อื่นๆน้อยใหญ่ ต่างเก็บกินอย่างเอร็ดอร่อย
แต่เจ้าสุนัขจิ้งจอก ใช้ทุกวิถีทางที่จะให้ได้ลิ้มรสขององุ่น
ทั้งยืนสองขา
กระโดดงับ ปีนป่ายทุกวิถีทาง
แต่ก็ไม่สามารถงับกินลูกองุ่นได้เลย
จนในที่สุดตัวเองก็ท้อแท้ หมดแรง แล้วนั่งมองช่อองุ่น
แล้วเดินหนีจากไป
พร้อมกับคิดคำพูดมาปลอบใจตัวเองว่า โธ่แค่องุ่นเปรี๊ยว
ข้าไม่เห็นอยากจะกินเลย แค่องุ่นเปรี๊ยวข้าไม่เห็นอยากกินเลย
แล้วก็เดินเข้าป่าไปอย่างคอตกและสิ้นหวัง

หรือว่านี่คือวิถีทางของรัก
คือต้องแย่งชิงเพื่อตัวเราเองก่อน
หรือเดินจากไปได้แต่รอยน้ำตา
มันก็ไม่ง่ายที่จะตัดสินใจเหมือนกันว่าไหม


ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น