นี่แหละชีวิต

การมีชีวิตในโลกใบนี้คือสิ่งที่สวยงาม

ถ้าเราตัดความวุ่นวายต่างๆนาๆออกไปจากชีวิต

เราจะพบว่า โลกนี้มันน่าอยู่ น่าอาศัย

มองขวาก็มีสิ่งมีชีวิตร่วมโลก มองซ้ายก็มีสิ่งสวยงาม

ให้เราต้องค้นหา และไปเยือน

อะไรที่มันทำให้โลกนี้โสมม ไม่น่าอยู่

ก็คนเรานี่เอง เช่นกัน

เรามักสร้างกฎ ระเบียบต่างๆนาๆมากมาย มาเป็นโซ่ตรวน

มาเป็นพันทนาการ กักขัง ล่ามตนเองอยู่ทุกวัน

เราไม่มีสิทธิเสรีภาพ ตามที่ธรรมชาติให้เรามา

ตอนถือกำเนิดมา เราเป็นคนแล้วสมบูรณ์แบบ

แต่เมื่อเติบโตมา เราถูกกติกาของสังคม ลากเราเข้าไปในกรอบนั้น

จนทำให้เราสูญเสียความเป็นคนไป สูญเสียอิสระภาพเสรีไป

และบางครั้งเราเองก็ ได้ประโยชน์

จากการที่ต้องถูกจองจำโดยพันทนาการทางสังคมนั้นด้วย

เมื่อเราได้ประโยชน์จากมัน เราก็ยินดีปรีดาที่จะอยู่กับมัน

และหนักไปกว่านั้น เราเองก็กลายเป็นผู้ออกกฎ เพื่อกักล่าม กักขังผู้อื่นเสียเอง

เรารักสิ่งใด เราก็อยากกักขังหรือ ครอบครองสิ่งนั้น

เรารักนก เราก็มักจับนกมาใส่กรงขัง

เพียงแค่อยากให้มันอยู่กับเรา ทั้งที่ธรรมชาติของมันควรอยู่ในป่าใหญ่

เรารักสุนัข เราก็กักขังล่ามสุนัขนั้นเช่นกัน

เพียงเพื่อ อยากให้มันเป็นเพื่อนเรา อยากอยู่เหนือมัน

อยากควบคุมมัน สั่งให้มันหมอบ สั่งให้มันยกแข้งยกขา

เพียงเพื่อต้องการตอบสนองอารมณ์ความต้องการของตนเองเท่านั้น

เราไม่ได้รักมันอย่างแท้จริง

หรือแม้แต่ กับมนุษย์ด้วยกันเอง

เราก็กักขัง กักล่ามจิตใจกันเอง ตีกรอบ สร้างเงื่อนไข สร้างกติกาสารพัด

มากักขังมาล่ามกัน แล้วอ้างว่าทั้งหมดนี่คือรัก

ถ้าเรารู้จักรักที่แท้จริง เราจะรู้ว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น

รัก คือมุ่งดี หวังดี ปรารถนาดี ยินดี ที่ได้ทำ ได้เห็นสิ่งที่เรารัก

มีชีวิตที่ดี มีความสุข โดยไม่จำเป็นต้องกักล่ามตัวและหัวใจเขาไว้

เพื่ออยู่กับเราตลอดเวลา เพราะนั่นไม่ใช่ความรัก

แต่เป็นการปลดปล่อยปมด้อย และอารมณ์ความต้องการของตนเองแต่หนหลังออกมา

ความรักที่แท้จริง

มันเกิดขึ้นได้ กับทุกคน ทุกเพศ ทุกวัย ทุกสถานที่ ทุกเวลา

มันจะไม่จำกัดอยุ่เพียงแค่ใคร ผู้ใด สิ่งใด สิ่งหนึ่ง เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

และคำว่ารักที่แท้จริง ก็ไม่จำเป็นต้องยึดครอง ครอบครอง ครอบงำกัน

เพียงแค่เราได้เห็นเขามีความสุข

ใช้ชีวิตที่ถูกต้อง ถูกทาง ได้รัก ได้ห่วงใย

ได้ดูแล อยู่ห่างๆ เราก็เป็นสุขแล้ว

แม้บางครั้งเขาจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เราทำบ้างก็ตาม

แต่เมื่อเวลาหนึ่งผ่านไป เมื่อเขามีใจที่เปิด ดำเนินชีวิตถูกทาง

 เขาจะรู้เองว่า สิ่งที่เราทำกับเขา คือรักแท้ คือสิ่งที่มีค่า

การที่ใครคนหนึ่ง กระทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง

โดยไม่ได้อะไรตอบแทนเลย เราไม่เรียกว่า สิ่งล้ำค่า เราจะเรียกว่าอะไร

คนที่นอนกับเราทุกวัน กดขี่ข่มเหงเราทุกวัน

สารพัดสร้างปัญหา นำปัญหาเดือดร้อนมาให้เราไม่เว้นแต่ละวัน

แต่กลับไม่เคย ได้ทำในสิ่งที่เรียกว่ารักนั้นเลย

นี่ต่างหากที่ต้องกลับไปคิด

การที่คนคนนึงทำให้เรา ทุ่มเทให้เราได้ทุกสิ่งทุกอย่าง

แต่เขาไม่เคยได้แม้แตะต้อง สัมผัสตัวเราเลยสักครั้ง

แต่

หลายปีที่ผ่านมาเขากลับไม่เคยลดละที่จะทำสิ่งนั้น เพื่อเราเลย

อย่างนี้ ถ้าเราเรียกว่า แส่ เสือก เราก็ใจแคบ ใจดำเกินคนทั่วไป

ที่ มองไม่เห็นแม้แต่ ใครดี ใครชั่ว ใครคิดดี หวังดีกับเรา ก็แยกไม่ได้แล้ว

เราเองก็น่าเป็นห่วง

ชีวิตเรา มองเผินๆ ก็เหมือนกำลังเดินก้าวไปข้างหน้า

แต่ถ้ามองให้ลึกซึ้ง เราจะเห็นว่า เรากำลังเดินถอยกลับไปข้างหลัง

เรากำลังถอยกลับไปยังที่ ที่เรามา

ตอนที่เรามา เราแบเบาะไม่รู้ความไม่ประสีประสา

ต้องอาศัย มือพ่อแม่ กล่อมเกลา อบรมเลี้ยงดู ประคับประคองเราไว้

แต่เมื่อเราเติบใหญ่ เราก็กำลังเดินย้อนกลับไป โดยที่ไม่มีมือพ่อ มือแม่

คอยประคับประคองเราแล้ว เราจะเดินถอยหลังกลับไปอย่างไร

ในวัยที่โรยแรง ชราวัย

เราจึงต้องการมือใครซักคน

ที่ยื่นออกมาจากหัวใจรักที่บริสุทธิ์ เพื่อมาประคับประคองเรา

 พาเราเดินกลับไปยังจุดนั้นด้วยกัน โดยไม่ทอดทิ้งเรา

และรักเราจนนาทีสุดท้ายของชีวิต

เราต้องการมือที่มีรักแท้ รักบริสุทธิ์ อย่างนี้ หรือ

เราต้องการมือที่พร้อมจะผลักเรา ตบเรา ตีเรา ยามเราโรยแรง

สำหรับฉัน ก่อนที่ฉันจะหลับตาลาโลกนี้ไป

นาทีสุดท้ายของชีวิตฉัน ฉันอยากกุมมือใครซักคนที่รักเรา

 เข้าใจเรา จนนาทีสุดท้ายเท่านั้นฉันก็ไม่เสียดายที่ฉันได้เกิดมาบนโลกใบนี้ 

แม้ฉันจะได้อยู่กับเขา เพียงเศษเสี้ยวนาที

ฉันก็หลับตาลงได้ อย่างสนิทใจ และกล่าวคำขอบคุณเธอเป็นการอำลา

คนสุดท้าย พี่เป้าร้อง

กาลเวลาทำลายทุกสิ่งทุกอย่าง แม้แต่ตัวของมันเอง

จิตใจที่งดงาม กาลเวลาก็ไม่สามารถทำลายมันลงได้