แก้วคู่นั้น มันเกิด มาจากรัก
เมื่อไร้รัก ยากนัก จะอยู่ได้
เธอปล่อยให้ เขามา ตัดกิ่งใบ
จนยืนต้น เฉาตาย เพราะใจเธอ
เธอไม่เคย ดูแล เก็บรักษา
ปล่อยเวลา ผ่านไป ให้ใจเก้อ
ไม่ถนอม ฟูมฟัก รักของเธอ
นั่งมองเหม่อ ดูเธอ ไม่สนใจ
เธออยากได้ ดอกไม้ มีสีขาว
ยามสายลม พัดผ่าว โอนเอนไหว
เจ้าสายลม พาพัด กลิ่นยวนใจ
ให้สดชื่น หัวใจ ทุกวี่วัน
แม้ยามเหนื่อย จากงาน ถึงบ้านช่อง
กลิ่นดอกไม้ พี่ก้อง ชั่งพาฝัน
ให้หายเหนื่อย หายล้า ในฉับพลัน
เธอบอกฉัน ฉันจึง เสาะหามา
มาวันนี้ ตายแล้ว แก้วดวงใจ
เธอสุมไฟ เผาไหม้ อย่างแสนสา
ไม่มีแล้ว แก้วใจ กัลยา
เธอได้ฆ่า ทุกสิ่ง หญิงอย่างเธอ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น