คำฝากจากใจฉัน

คำกล่าวลาที่แสนเจ็บปวด

ก็คือคำกล่าวลาที่สิ้นเยื่อขาดใย

เหมือนกับเราไม่มีตัวตน ไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึก

ไม่มีวันเวลา ในอดีต ไม่มีวันเวลาที่ดีที่ผ่านมา

นี่เป็นสิ่งเจ็บปวดที่สุดที่ชีวิตคนคนนึงได้พบเจอ

มันชั่งเหมือนกับการสาดขยะใส่หน้าเราทั้งที่ตัวเรายังนั่งอยู่

แต่เธอกลับทำเป็นว่ามองไม่เห็น เหมือนคนไม่มีหัวใจ

จึงไม่รู้ว่า การถูกย่ำหัวใจ การไม่ถนอมน้ำใจนั้นมันรุนแรงสักเพียงไหน

แต่สำหรับฉันคนอ่อนด้อยเรื่องความรัก คนที่ไม่เคยเข้มแข็งเลยกับเส้นทางนี้

มันรู้สึก โศก สลด หดหู่ ที่ถูกกระทำด้วยถ้อยคำรุนแรงอย่างนั้น

แต่อย่างไรก็ตาม ฉันก็จะไม่โกรธ เกลียดเธอเลยคนดี

ในก้นบึ้งหัวใจฉันจะจดจำเธอไว้ตลอดไป

แม้หัวใจของฉันจะเจ็บปวดอย่างไรก็ตาม

จากนี้ต่อไป

ฉันจะยืนชะเง้อคอดูเส้นทางชีวิตของเธอ

ว่าจะรุ่งหรือจะล้มลง ว่าจะโชติช่วงหรือเดินเข้าสู่ทางตัน

ฉันจะคอยเหม่อมองดูอยู่ไกลๆ

วันใดที่ฉันเห็นเธอล้มลงบนเส้นทางชีวิตที่เธอเลือก

ฉันจะเข้าไปถามเธอว่า ยังไหวอยู่ไหมที่รัก

และจะยื่นมือไปฉุดดึงเธอให้ลุกขึ้นมาเดินต่อไป

ถ้าเธอยังมีแรงที่จะก้าวขา

ฉันก็จะถอยร่นออกมา

เพื่อให้เธอได้เดินต่อไป

กับคู่ชีวิตของเธอที่เธอเลือก

แต่ถ้าเธอไม่ไหวที่จะเดินต่อไป

หดหู่ ท้อแท้ ไม่อยากอยู่ต่อแล้ว

ฉันคนนี้ก็จะเดินเข้า อุ้มเธอออกมาจากทางเส้นนั้น

ฉันจะไม่ทอดทิ้งเธอ ฉันยังพร้อมที่จะรอวันเดินไปกับเธอเสมอ

ฉันมั่นใจว่า

ฉันมีประสบการณ์ในการใช้ชีวิตท่ามกลางหุบเหวแห่งความเจ็บปวดมากกว่าเธอ

ฉันมั่นใจว่าเส้นทางชีวิตเส้นนี้ ฉันผ่านมันมาและช่ำชองกว่าเธอ

ฉันรู้ว่า เธอและคู่ของเธอจะสะดุดและหกล้มลงตรงช่วงใดของเส้นทาง

ฉันไม่ได้แช่งเธอ เพียงแต่ทางเส้นนี้ ฉันเองก็เคยเดินหลงเข้าไป ฉันจึงรู้ว่า อุปสรรค

 อันตราย ขวากหนาม ทางตัน มันอยู่ตรงจุดไหนของเส้นทาง

ฉันเดินหลุดรอดมันออกมาได้แล้ว

ห่วงอยู่ก็แต่เธอที่รัก ที่จะต้องพบเจอมัน

ฉันไม่อยากบอกหรอกว่ามันร้ายแรงแค่ไหน

เธอต้องพบเจอด้วยตัวเธอเอง

การเดินทางสายนี้มันยังไม่จบ มันยังเหลือระยะทางอีกยาวไกล

ที่เธอและคู่เธอจะเดินไป ในขณะที่ร่างกาย และวัยของเธอ ก็กำลังร่วงโรยเช่นกัน

แต่อุปสรรคอยู่ข้างหน้ามันยิ่งใหญ่ ต้องการคนที่มีพลัง รู้ทาง มานำทาง

ฉันคงได้แต่ฝากบอกเธอว่า ฉันยังรักเธอ

คำพูดนี้มันอาจไม่สำคัญในอารมณ์วันนี้ของเธอ

แต่ฉันอยากขอให้เธอจดจำคำพูดฉันไว้

เมื่อเธอเดินถึงทางตันแล้ว เธอจะรู้ว่า นี่คือสิ่งสำคัญที่สุด

ต่อการเดินต่อไป หรือหยุดมัน

ให้เธอจำไว้ว่า

เมื่อใดที่เธอไม่ไหวแล้ว จงส่งเสียงร้องเรียกฉันได้ทุกเวลา

ฉันพร้อมและยินดีเสมอสำหรับเธอ

แต่วันนี้ฉันได้แต่ภาวนาว่าขอให้เธอและคู่เธอ ก้าวไปอย่างมั่นคง

และฟันฝ่าอุปสรรคน้อยใหญ่ไปให้ได้

เมื่อถึงปลายทางแล้ว เธอช่วยมองย้อนกลับไปข้างหลังดู

และถามใจตัวเธอดูว่า เราเดินมาทำไมเส้นทางนี้

เราเดินมาทำไมกับเส้นทางที่ว่างเปล่า

เราเดินมาทำไม และได้อะไรกับการที่มุ่งมั่นเดินทางมาในเส้นทางนี้

และอย่าลืมบอกเล่าประสบการณ์การเดินทางชีวิตเส้นนี้ของเธอ

บอกเล่าให้ไว้กับคนรุ่นต่อไปด้วยว่า เส้นทางนี้มันผิดหรือถูก จงยอมรับ

และสารภาพมันออกมาด้วยความจริง ในอีก สิบปี หรือยี่สิบปีข้างหน้า

ถึงวันนั้นถ้าฉันยังอยู่ ฉันจะย้อนมาอ่านดูคำสารภาพจากเธอ

ถ้าฉันไม่อยู่แล้ว ขอให้เธอ สลักคำเหล่านี้ไว้ท้ายงานเขียนของเธอว่า

ขอขอบคุณฉันที่ครั้งหนึ่งเคยที่จะพาเดินเดินออกไป