บางครั้งสำนึกดีมันก็มักจะเกิดตอนที่เรา
เสียท่าหรือหลังจากที่เราก้าวย่างที่ผิดพลาดไปแล้ว
หลายครั้งเสียงเรียกร้อง เสียงตักเตือนจากคนที่รักเรา
จากคนที่จริงใจหรือหวังดีกับเรา
เราก็มักจะทำเมิน ทำเป็นหูทวนลม
ไม่สนใจคำเตือน คำร้องทักที่ดีเหล่านั้นเลย
ต่อเมื่อวันหนึ่ง เราสิ้นท่า หมดรูป ปีกหัก
หมดทางไป กระทั่งน้ำตาซึมเช็ดหัวเข่า
เราจึงได้รับรู้ว่า ใครจริงใครเท็จ
สำนึกที่ดีเป็นอย่างไร
ก็มารู้ตอนที่เสียอะไรไปตั้งมากมายแล้ว
ทั้งที่เราไม่ควรเสียอะไรเลย
ถ้าเราเป็นคนที่มองคนรอบข้างเราซะหน่อย
การที่เรากำลังอยู่ในอารมณ์
อะไรซักอย่าง
บางครั้งมันทำให้เราหูหนวกตาบอด
ซึ่งมันก็เป็นเรื่องจริง
เราจะรู้ว่าเราเดินผิดทาง เดินหลงทาง ก็ต่อเมื่อเราเดินไปจนจะสุดทางเดินนั้นแล้ว
กว่าเราจะรู้ว่าใครมิตรแท้ มิตรเทียม
ก็ต่อเมื่อ ข้างกายเราไม่เหลือใครอยู่แล้ว
เราจะรู้ความหมายของชีวิตก็ต่อเมื่อ
เราใช้ชีวิตผิดพลาดจนไม่สามารถหวนย้อนกลับไปได้แล้ว
เราจะรู้ว่ารักแท้เป็นอย่างไรก็ต่อเมื่อคนที่ทำให้เรารู้
เดินหนีจากเราไปแล้วโดยที่เราไม่เคยชำเลืองสายตามองเขาเลย
เราจะรู้ความแตกต่างระหว่างรักกับใคร่เป็นอย่างไร
ก็ต่อเมื่อ เราเอาตัวเองเข้าไปเป็นเครื่องมือบำบัดความใคร่
ให้ใครต่อใครจนไม่เหลือดีแล้ว
ทำไม
ทำไมกว่าจะได้สามัญสำนึกที่ดีกลับมา
จึงต้องแลกกับการสูญเสียอะไรมากมายขนาดนั้น
สาเหตุหลักสาเหตุหนึ่งก็คงมาจากอารมณ์ทางต่ำ
ของใจเรานั่นเองที่ลากเราลงไปจนยากจะถอนตัว
ทั้งที่มีคนที่รักเรามากมายหลายคนพยายาม
ยื่นมือเพื่อดึงเราออกจากก้นเหวนรก
ทั้งที่มีคนรักเรามากมายพยายามร้องเตือนเราว่า
นั่นมันทางที่ผิด
แต่เราเองนั่นแหละที่ไม่เคยรับฟังเสียงร้องเสียงเตือน
จากคนที่รักเราเลย จนเมื่อเราเดินหลงทางมาจนสุดทางเราจึงรู้ว่ามันคือทางตัน
มันพาเราไปต่อไม่ได้แล้ว เราจึงเกิดสำนึกดีสำนึกที่ถูกต้องขึ้น
ชั่งน่าเสียดายจริงๆ
กราฟิคสวยจังค่ะ ชอบๆ
ตอบลบ