เคยไหม ตอนที่เราเป็นเด็ก
เราจะมองเห็นต้นไม้ และภูเขา มันชั่งดูสูงมาก น่ากลัว
แต่เมื่อเราโตเป็นผู้ใหญ่ เรากลับไปตรงนั้นอีกที
ทำไมเรารู้สึกว่า ต้นไม้มันเตี้ยลง มันเล็กลง ทั้งที่มันคงเดิม
ภูเขามันก็ดูเล็กลง ไม่น่ากลัวอีกต่อไปแล้ว
นั่นก็เพราะมุมมองสายตาของเรา ที่มองจากส่วนสูงที่เรามีตอนนั้น
มันทำให้ขนาดสิ่งของที่เรามองเห็นมีขนาดใหญ่โต จนน่ากลัว
เช่นเดียวกับระบบความคิด
สิ่งใดที่เราไม่รู้ ไม่เห็นมาก่อน หรือไม่มีประสบการณ์
ไม่มีฐานความรู้ฐานข้อมูลมาก่อน เราก็จะกลัวมัน หรือไม่แน่ใจ
หรือถ้าเราเคยรู้มาก่อน แต่รู้ในแง่มุมที่ไม่ดี เราก็จะยิ่งกลัวมันขึ้นไปอีก
ทั้งนี้ก็เพราะความทรงจำเรายังจดจำภาพไม่ดีต่างๆเหล่านั้นเอาไว้
เราก็จะจำฝังใจในภาพเลวร้ายเหล่านั้น
แต่เมื่อวันหนึ่ง เราเปิดใจให้มัน เปิดใจเพื่อที่จะศึกษาหาความรู้จากมัน
ว่าทำไม คราวนั้นเราจึงกลัว เราพลาดตรงไหน อะไร
เมื่อเราเปิดใจเช่นนี้ เราก็จะไม่กลัวมันอีกต่อไป
และเราก็จะได้ความรู้ใหม่ๆจากมันด้วย
ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ มีทั้งดีและไม่ดีอยู่ในตัวเอง
มันขึ้นอยู่กับว่าเราจะจดจำและเลือกรับเอามุมมองใดไปใช้
ทุกสิ่งทุกอย่าง มันเป็นบทเรียนให้เราได้หมดทั้งสิ้นทั้งแง่บวกหรือแง่ลบ
มันขึ้นอยู่กับว่า เรากล้าพอที่จะเปิดใจรับมันหรือไม่
หรือเรากล้าพอที่จะเดินย้อนกลับไปทบทวนดูมันอีกครั้งหรือไม่
ให้เหมือนกับที่เรากล้าที่จะเดินไปดู ต้นไม้ใหญ่ ภูเขาสูง ที่เราเคยกลัวในวัยเด็กนั่นเอง
เมื่อเราเดินกลับไปดูอีกครั้ง เราก็พบว่า ที่เรากลัว แท้จริง ก็เพราะใจเรายังไม่พร้อม
เท่านั้นเองที่จะมองอะไร คิดอะไรที่มีขนาด ใหญ่กว่า สายตา
และความรับผิดชอบของเราของเราในวัยนั้นได้
ทั้งที่แท้จริงมันไม่ได้เลวร้ายเลย
มันก็เป็นของมันอย่างนั้น อยู่อย่างนั้น
เราเองต่างหากที่ไม่พร้อม เราจึงบอกว่ามันเลวร้าย เราจึงกลัวมัน
เมื่อใดที่ใจเราพร้อม
เราก็จงกลับมาคิดทบทวน เรื่องราวต่างๆได้ว่าแท้จริง
เราก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เรากลัวด้วย
หันมามองมัน แล้วเดินข้ามมันไป
หรืออยู่กับมันต่อไป
ด้วยความกลัว สงสัย เจ็บปวดต่อไป จนตาย
โดยที่ไม่คิดจะหาทางแก้ไขเลย
จำไว้ว่า ไม่มีคำว่าสาย
สำหรับการเริ่มต้นที่ถูกต้อง
ทันทีที่เราเริ่มต้นใหม่ นั่นก็แสดงว่า เราพร้อมแล้วทั้งกายและใจ
ที่จะเดินไปในแนวทางที่ถูกต้องอีกครั้ง
ความจริงมันเจ็บปวดเสมอ
แต่มันก็คือความจริงที่เราหลบมันไม่ได้
ดังนั้นเราต้องอยู่กับมัน ยอมรับมัน
เพราะนี่คือโลก
ที่ทุกอย่างเรา่ไม่มีทางเดินหนีสิ่งที่เราเคยสร้างไว้ได้
เพราะมันคือความจริง
ความจริงที่เราต้องยอมรับมัน
ดังนั้นจงอย่ากลัวความจริง
เพราะเราไม่มีทางที่เราจะวิ่งและหลบหนีมันไปที่ไหนได้
ไม่มีที่ที่จะให้เราหลบหรือแอบซ่อนมัน
แม้แต่ในหลุมฝังศพก็ไม่สามารถซ่อนความจริงเอาไว้ได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น