การดำรงชีวิตให้อยู่ได้
มันไม่ใช่แค่ หากินใส่ปากใส่ท้องไปวันๆเท่านั้น
เพราะถ้าเราทำเพียงเท่านั้น สัตว์ ก็ดำรงชีวิตของมันได้
แค่ กิน ขี้ ปี้ นอน หายใจต่อไปวันๆ
สัตว์ทั่วไปก็ทำได้
เราเป็นมนุษย์ หมายถึงเป็นสัตว์ประเสริฐ
เราต้องมีการดำเนินชีวิตให้สูงกว่าสัตว์เดรัจฉาน
สิ่งที่มนุษย์มี เหมือนกับสัตว์ทั่วไปมีก็คือ
กิน ขี้ ปี้ นอน
แต่สิ่งที่มนุษย์มีและเดรัจฉานไม่มีคือ
จิตสำนึก และคุณธรรม ศีลธรรม
สัตว์เดรัจฉานมีเพียง สัญชาตญาณป่า
สัตว์ไม่มีศีลธรรม และคุณธรรม
ดังนั้นสัตว์จึง สมสู่กันเอง ไม่เลือกว่า จะเป็นพ่อ แม่ ลูกกัน หรือไม่
สัตว์ไม่มีการวางแผนในการดำเนินชีวิต
แต่มนุษย์มีการวางแผนในการดำเนินชีวิต
ดังนั้นมนุษย์จึงต้องมีการ สะสมทรัพย์ สะสมอาหารต่างๆ
ทั้งนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของการวางแผนระยะยาวในการใช้ชีวิต
มนุษย์จะรู้ด้วยตนเองว่า เมื่อไหร่ ควรมีครอบครัว
เมื่อไหร่ควรมีลูกมาสืบทอดสายเลือดไว้บนโลกนี้
และจะสะสมทรัพย์ไว้เพื่อความมั่นคงให้ตนเอง
และครอบครัวจนเต็มกำลังความสามารถ
และยางวางแผนระยะยาวให้ลูกหลาน เช่น
ด้านการศึกษา วิชาชีพต่างๆ
ทั้งนี้ก็เพื่อความมั่นคงของลูกหลานตนเองสืบต่อไปนั่นเอง
ดังนั้นการดำเนินชีวิตของมนุษย์จึงมิใช่เพียงเพื่อให้ตนเองอยู่ได้
แต่ยังหมายถึงเพื่อให้คนอื่นอยู่ได้ด้วย
นี่จึงเป็นสิ่งสำคัญ และงดงาม ที่มนุษย์ทำไว้ให้กัน
มนุษย์จึงมีระบบวัฒนธรรมถ่ายทอดไปจากรุ่นสู่รุ่น
มีการเคารพบรรพบุรุษ
ทั้งนี้ก็เพื่อ รำลึกถึง สิ่งที่บรรพบุรุษสร้างไว้ให้ทำไว้ให้นั่นเอง
เป็นการเคารพนบน้อม เป็นการแสดงความกตัญญูกตเวทีต่อกัน
และยังจะกลายเป็นแบบอย่างให้ลูกให้หลานรุ่นต่อไปสืบต่อไปได้อีกด้วย
การมีชีวิตอยู่ของมนุษย์
จึงไม่ใช่ การมีชีวิตอยู่ของตนเอง สืบวันไปเท่านั้น
เพราะการใช้ชีวิตเช่นนั้น สัตว์ก็ทำได้
เราต้องทำในสิ่งที่สัตว์ไม่มีวันทำได้
คือสร้างระบบศีลธรรม จรรยา
ระบบความรู้ แบบแผนชีวิตที่ถูกต้อง
เพื่อให้ตกทอดเป็นวัฒนธรรมไปสู่คนรุ่นหลังด้วย
เราจึงจะหลุดพ้นจากคำว่าสัตว์เดรัจฉาน
และก้าวไปสู่ความเป็นมนุษย์หรือสัตว์ประเสริฐต่อไป
อย่าทำตัวเหมือน หมาเน่า ขอนไม้ผุ ที่ลอยตามน้ำไปเรื่อย
แล้วแต่สายน้ำจะพัดพาไป
เพราะเช่นนั้นแล้ว เราก็จะไร้ค่าที่เกิดมาเป็นมนุษย์
