ยินดีต้อนรับทุกท่านสำหรับคนใจช้ำที่ถูกย่ำยีมาไม่ว่าคุณจะเป็นใครเราคือเพื่อนกัน

วันพฤหัสบดีที่ 21 มกราคม พ.ศ. 2559

วันที่ฉันรอ


เธอรู้ไหมหลายเดือนที่ผ่านมา
ฉันเจ็บปวดรวดร้าวอย่างแสนสา ทนทุกข์ ทรมาน
อยู่อย่างมีมณฑิล มีความผิด เพราะเธอชี้หน้า กล่าวร้าย ป้ายสีฉัน
ทั้งที่ฉันคนนี้ นี่เอง ที่คอยห่วงใยดูแลเธอมาตลอด คอยถามไถ่ คอยจับตาดูอยู่ตลอดมา
ว่าอยู่ดี มีสุขอย่างไ ใครคิดดี ใครคิดร้าย ก็นำมาบอกมากล่าวเสมอมา เพื่อให้เธอรับรู้
แต่มันกลับเป็นว่า เธอจงใจชี้นิ้วมาที่หน้าฉัน เธอป้ายมณฑิลให้ฉัน
ทั้งๆที่ฉัน ยังเฝ้าคอยห่วงใยปรารถนาดีต่อเธอเสมอมา
ฉันกลืนกล้ำ หวานอมขมกลืน อดทน ทนแบกรับสิ่งที่ฉันไม่ได้กระทำไว้เพียงคนเดียว
เพื่อรอให้ความจริงมันปรากฎขึ้นมาเอง เพื่อที่ตัวฉัน จะได้พ้นวิบากกรรมนี้ไป

ฉันอดทนรอ ฉันหวังเสมอว่า ความดีที่ฉันทำจะปกป้องคุ้มครองฉัน 
และสะสางความจริงให้กับฉัน
ในที่สุดวันที่ฉันรอก็มาถึง
วันที่ฉันหยุดความห่วงใย หยุดความสัมพันธ์ หยุดกางปีกปกป้องเธอ
ทันทีที่ฉันหยุดกางปีกป้องเธอ ศัตรูของเธอ ก็กระโดดขย้ำหน้าเธอทันที
เหมือนเสือที่กำลังหิวโซมาแสนนาน

มันกระโดดกัดเธอ ซ้ำแล้ว ซ้ำอีก และไม่มีทีท่าจะลดละ หรือจะอ่อนแรงลงไป
ฉันเห็น ฉันรับรู้มาตลอด ก็เพราะคนพวกนี้เกลียดเธอจากวิบากกรรมที่เธอสร้างไว้
เขาจึงจะเอาคืนเธอ เขาพูด เขาขู่มาตลอด ผ่านตัวฉัน เมื่อฉันนำมาบอกมาเตือน เธอกลับชี้หน้าฉันว่า ฉันนั่นแหละเป็นตัวการ

บัดนี้เธอคงรู้แจ้งแล้วสิว่า คนที่เกลียดเธอ และพร้อมจะเอาคืนมีมากแค่ไหน
และเรื่องราวจะบานปลายไปถึงไหน
เธอคงรู้แล้วสิว่า ฉันพูดความจริงกับเธอ ด้วยความห่วงใยมาตลอด
เธอคงรู้แล้วสิว่า เธอชี้หน้าด่าคนผิดคน
เธอคงรู้แล้วสิว่า เธอด่าคนที่ปกป้องเธอให้เสียน้ำใจอย่างรับไม่ได้มาตลอด

ฉันจะไม่ไปข้องเกี่ยวกับเธออีกต่อไป แต่ฉันจะปล่อยให้เธอได้รับวิบากกรรมนี้
ที่เธอสร้างขึ้นด้วยตัวเอง

ในวันนี้ฉันสะอาดแล้ว
ความจริงเปิดเผยแล้ว
ฉันไม่เคยกล่าวหาหรือคิดร้ายกับเธอ
ตามที่เธอใส่ไฟ ฉันรอดแล้ว ในที่สุด ธรรมะก็ชนะ อธรรม
ฉันหวังเพียงว่า คงจะไม่มีใครวิ่งมาเรียกฉันว่า
 เธอถูกเขาเล่นงานจนแน่นิ่งคาบ้านแล้วเท่านั้นเอง
ฉันหวังว่าอย่าให้ถึงขั้นนั้น

เมื่อฉันผ่านตราบาปที่เธอสร้างให้ฉันไปได้
ฉันก็จะยืนดูเธอ รับผลกรรม จากการกระทำของเธอต่อไป

และขอเตือนในฐานะที่เคยสนิทมักคุ้นกันมาเป็นครั้งสุดท้ายว่า
คราวนี้เขาเอาจริงและไม่ใช่คนเดียว แต่เขารวมกลุ่มกัน เอาคืนเธอ

เขาบอกผ่านฉันมาแล้วว่า
กูอยู่ไม่สุขมึงก็อยู่ไม่สุข
ฉีนถึงบอกว่า ถ้ายังดื้อดึงต่อไปก็คง เกินเยียวยา และเกินแก้ไข
หวังว่าเธอคงรู้ว่าฉันพูดถึงเรื่องอะไร
ในขณะที่ฉันนั่งเขียนอยู่นี้
วิบากกรมที่เธอสร้างไว้มันก็ยังร้องเป็นบ้าเป็นบอ
พร้อมเสียงตะโกนแช่งด่าตลอดเวลา


จงเป็นสุขเป็นสุขเถิดอย่ามีเวรแก่กันและกันอีกเลย
จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด รักษาตนให้พ้นจากพิษภัยที่เธอสร้างไว้เถิด สาธุ..



วันอังคารที่ 19 มกราคม พ.ศ. 2559

นี่คือฉันเอง


การที่เราโดนคนที่ไม่รู้จักเราดีพอ มาดูถูกเหยียดหยามเราเราจะทำอย่างไร

สำหรับคนอื่นฉันไม่รู้ แต่สำหรับฉันคือ แผ่เมตตาให้
เพราะการที่คนไม่รู้จักเราดีพอมาตัดสินเรา
ตัวเขาเองต่างหากที่จะละอายพฤติกรรมและการกระทำของตนเอง
ถ้าเราคือเพชรแท้
ไม่ว่าเราจะตกอยู่ในโคลนตม เราก็ยังคงเป็นเพชร
อยู่ที่ไหนก็ยังทรงคุณค่าแห่งอัญมณีล้ำค่านั้น
หาได้เสื่อมถอย ด้อยค่าตามแรงปาก แรงน้ำลายเน่าเหม็นของคนที่กล่าวร้ายเราไม่
และเมื่อเราเปล่งประกายเฉิดฉายออกมา คนที่มีปัญญาก็จะรู้ว่า
เพชรมีค่า หรือคนที่ดูถูกเพชรกันแน่ที่มีค่า
ดังนั้นเราจงอย่าไปอีนังขังข่อกับคนจำพวกนั้นเลย

..................................................................................

ขอขอบคุณ คืนวัน  ที่ผ่านมา
มันมีค่า กับฉัน นั้นมากหลาย
ได้รู้จัก ใจคน ตั้งมากมาย
ไม่เสียดาย ทุกสิ่ง  ที่เสียไป
ฉันยังเด่น เป็นสง่า มีราศี
ยังปกป้อง สิ่งดี  ที่มีได้
แม้จะถูก เหยียบย้ำ  ให้ช้ำใจ
ก็ขอบคุณ ที่ให้ เห็นตัวตน
ต่อนี้ไป ต่างคน ต่างเส้นทาง
ใครเดียวดาย  อ้างว้าง ก็อย่าสน
ใครจะถูก ตีด่า ไม่กังวล
ขอตัดห่วง ตัดกังวล  ออกจากใจ
ขอเป็นฉัน คนนี้ ที่แน่วแน่
ไม่ผันแปร แม้คน จะผลักไส
ไม่เคยขอ ใครกิน ตลอดไป
จะไม่ให้ ผู้ใด มาวุ่นวาย
เธอเป็นเธอ  ฉันเป็นฉัน ไม่ข้องเกี่ยว
ขอมีใจ  เด็ดเดี่ยว  สู่เป้าหมาย
ฉันไม่สน เธอจะอยู่ หรือจะตาย
จากนี้ไป หมดสิ้น ความผูกพัน







วันอังคารที่ 5 มกราคม พ.ศ. 2559

ความรักไม่ใช่ตู้เกมส์




ความรัก มันมิใช่ตู้เกมส์ ที่เล่นแพ้แล้วจะสามารถหยอดเหรียญเล่นใหม่ได้อยู่เสมอ
ความรักมันมีทั้ง ความรู้สึก ความคาดหวัง ความฝัน จินตนาการ อนาคต 
และอีกหลายๆอย่างแฝงอยู่ในคำว่าความรัก

เมื่อมันเกิดขึ้น มันก็ยากที่จะอธิบายออกมาเป็น เรื่องราว เป็นภาษาพูด หรือบอกเหตุผล
เช่นเดียวกัน เมื่อมันหายไป มันก็ยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดเช่นเดียวกัน

บอกได้แค่เพียงว่า มันได้ตายไปแล้วเท่านั้นเอง
โอกาสของคนเรา ในชีวิตๆหนึ่ง มันมีไม่มากมายนัก
 ที่เราจะได้มีโอกาส เลือก หรือไม่เลือก ที่จะรักใคร
เมื่อเรามีโอกาสแล้ว และเราก็ปล่อยมันผ่านเลยไป 
เราไม่พยายามที่จะผูกมิตรเอาไว้ อย่างน้อยก็ยังมองหน้ากันได้ เราก็ไม่ทำ เราก็ปล่อยมันไป

หลายครั้งในชีวิตของคนเรา จะรู้ตัวว่าพลาดก็ต่อเมื่อได้สูญเสียมันไปแล้วเท่านั้น
หลายครั้ง จะรู้ตัวว่าใช่ ก็ได้สูญเสียสิ่งนั้นไปแล้วโดยที่ไม่มีกลับคืนมาได้อีกแล้ว

บางครั้งมันจึงเหมือนสายลม ที่พัดแผ่วเบาอยู่ข้างกายเรา
เราก็มักไม่เห็นความสำคัญของมัน
ต่อเมื่อใดที่เรารู้สึกร้อน เราจึงจะรู้ว่าสายลมนั้นชั่งมีประโยชน์เสียจริงๆ
ความรักก็เช่นนี้
เมื่อเรามีมัน อยู่กับมัน เราก็มัก มองไม่เห็นค่า
ต่อเมื่อใดที่เราสูญเสียไป เราก็จะมานั่งคิดถึงความหลัง อาลัยอาวรณ์โหยหา
ในเวลาที่เราไม่มีมันอีกแล้ว

ก็เพราะความรัก มันไม่ใช่ตู้เกมส์ ที่สามารถหยอดเหรียญเล่นใหม่ได้
เมื่อเรามีแล้ว เจอแล้ว เราต้องถนอม เก็บรักษามันไว้ให้ดี
เพราะเมื่อใดที่เราทอดทิ้งมัน
มันก้จะทำให้เรา มีน้ำไหลออกมาจากตาของเราได้ ทุกวัน ทุกเวลา ทุกวัย 
ไม่มีข้อยกเว้นใดๆ กับใครทั้งสิ้น