เส้นทางชีวิต
บางครั้งมันก็แปลก และยากที่จะอธิบาย
หลายครั้งที่เรามีสิ่งดีๆอยู่ในมือ แต่เรากลับไปมองหา
และไล่คว้า เอาสิ่งที่ไม่มีค่าใดๆและไร้สาระมาให้ชีวิตตนเองวุ่นวายเสียอย่างนั้น
ในเส้นทางชีวิตเราแต่ละคน
ถ้าเราจะนั่งลงตรองดูให้ดีซักหน่อย
เราก็จะพบว่ามันไม่ได้เลวร้ายเสียทีเดียว
ภายใต้ชีวิตที่เราคิดว่าล้มเหลว แย่ มันก็มีสิ่งดีๆผ่านเข้ามาในชีวิตอยู่เสมอ
มันไม่ได้แย่หรือเลวร้ายเสียทีเดียว
แต่สิ่งที่เลวร้ายคือ จิตใตของเรานี่เอง
เมื่อเวลาเราต้องการสิ่งใด อยากได้สิ่งใด เราจะจดจ่ออยู่กับสิ่งนั้น
ทุ่มเวลาให้กับสิ่งนั้น ไล่คว้าเอาแต่สิ่งนั้น จนเราไม่มีเวลาหันไปมองสิ่งอื่น
ที่อยู่รอบๆข้างเราเลย
ต่อเมื่อเราสูญเสียสิ่งนั้นไป เราจึงรู้ว่ามันมีค่า
ทั้งที่ตอนที่สิ่งนั้นอยู่กับเรา เรากลับมองข้ามไม่เห็นค่า ไม่ให้ความสำคัญ
พอเสียไป เราจึงรู้ว่า ได้เสียสิ่งที่ดีที่สุดไปแล้ว หลุดมือเราไปแล้ว
การที่เราลุ่มหลงสิ่งหนึ่งสิ่งใด หรืออยากเอาชนะสิ่งหนึ่งสิ่งใด
เรามักจะมองข้ามเหตุผล และความจริง รวมถึงเสียงตักเตือนจากคนรอบข้างด้วย
เราพลาดโอกาสดีๆ เราพลาดโอกาสสำคัญๆไป หลายครั้งก็เพราะจิตใจเรานี่เอง
เราเจ็บอย่างแสนสา หลายครั้งก็มาจากใจเรานี่เองเช่นกัน
ความรักมันจึงเป็นสิ่งที่อธิบายยาก
ชีวิตคู่ก็เช่นกัน
สิ่งที่เราเลือก เราอยากได้ เรามักไม่ได้
แต่สิ่งที่เราได้ เรามักไม่ได้เลือก
แต่บางครั้ง สิ่งดีๆเราไม่ต้องเสียเวลาไล่ตาม มาหาเราถึงที่ เรากลับมองข้าม
และปล่อยโอกาสนั้นไป
นี่อาจเป็นเรื่องของชะตา
ชะตาที่คนเราร่วมสร้างกันมา ทั้งแง่ดีหรือไม่ดีแต่ปางก่อน
กรรมถึงกัน บาปถึงกัน บุญถึงกัน
ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เราได้มาพบเจอกัน
และร่วมกันชดใช้
ทั้งที่เรารู้ว่ามันไม่ดี แต่ทำไม มันกับอยู่กับเรา
ทั้งที่รู้ว่านั่นคือสิ่งดีที่สุดเท่าที่ชีวิตเราเคยเจอ แต่ทำไมไม่อยู่กับเรา
วงโคจรชีวิตของแต่ละคน
มันยากมากที่จะมีเส้นโคจรมาบรรจบ พบเจอกัน
เพราะเราต่างมีวิถีชีวิตมีเส้นทางโคจรของตัวเองในแต่ละวัน
มันยากมากที่เราจะเบี่ยงเส้นทางโคจรของตนเอง
ในแต่ละวัน แต่ละเดือน แต่ละปี เราก็โคจรอยู่ในเส้นทางเดียวเส้นทางเดิมนั้น
เมื่อเรามีโอกาสพบเจอคนที่บังเอิญหลงมา หรืออาจเป็นชะตาที่ผลักมาหาเรา และ
ยังให้เราได้มีเวลาร่วมทางกันไปจนมากพอที่จะรู้ว่า เราแต่ละคนเป็นอย่างไร
แต่สุดท้ายเราก็หันหลังให้กัน ทั้งที่เรายังมีความรู้สึกที่ดีให้กัน
ของใกล้มือ ของใกล้ตา เรามักไม่เห็นความสำคัญ
ทั้งนี้ก็เพราะเราสามารถหยิบจับใช้สอยได้อยู่ตลอดเวลานั้นเอง
เราจึงไม่เห็นความสำคัญ
ต่อเมื่อวันนึงเราต้องการใช้สอยของสิ่งนั้นอีก แต่มันไม่อยู่แล้ว
เราจึงรู้ค่าว่า ที่ชีวิตเราง่ายขึ้น ก็เพราะสิ่งที่หายไปนั้น
พอไม่มีสิ่งนั้น ชีวิตเราก็เริ่มไม่ปกติทันที
ขอขอบคุณสิ่งดีๆที่พวกเธอมอบให้
ขอขอบคุณช่วงเวลาทีงดงามที่สุดช่วงหนึ่งในชีวิตฉัน
ที่พวกเธอเดินเข้ามาและมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้ฉัน
ขอขอบคุณที่ยังรักกัน ดีต่อกันเสมอมา
ขอขอบคุณความคิดถึง ความห่วงใย ที่มีให้
ขอบคุณพวกคุณมากมายที่ทำให้ชีวิตฉันมันดูมีค่า มีราคาขึ้นมาในช่วงเวลาหนึ่ง
ขอบคุณจริงๆ ขอบคุณจากหัวใจจริงฉันจะไม่มีวันลืมช่วงเวลานั้นที่ฉันเคยได้ เคยมี
ขอบคุณทุกคนขอบคุณทุกความรู้สึก
ขอบคุณมาก
ขอบคุณคุณริญ
ขอบคุณศรีฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น