ที่รักคนดี
เธอรู้ไหมว่า ยามที่ฉันเดียวดาย อาดูร
ฉันมองหาคนเกื้อกูลจิตใจก็ไม่มี
ที่ศาลาคนเศร้า ที่ที่ฉันนั่งเหม่อคอย เฝ้ามองทาง รอนางจะกลับมา
วันแล้ววันเล่า วันแล้ววันเล่า ฉันก็ยังเฝ้าแต่คอยเธอ
ยามที่สายลมลูบไล้ที่ผิวกาย ใจฉันหวั่นไหวสะท้าน
บางครั้งฉันอยากฝากสายลมนั้นไปหอมแก้มเธอแทนฉัน
บางครั้งฉันอยากฝากรักของฉันไปกับสายลมนั้นเสียเหลือเกิน
ยามฉันเหงาและเปล่าเปลี่ยว
นั่งรำพึงอยู่คนเดียวก็ยังเสียวสะดุ้ง
จิตใจฉันมันฟุ้งซ่าน ไร้ทิศทาง
เมื่อสิ้นแสงทองจากฟากฟ้า
แสงจันทรายามราตรี ก็สาดส่อง
แต่หัวใจของพี่ก้อง ยังหวิวไหว
เหมือนใจพี่จะหลุดหายล่องลอยออกไป
มันคงอยากไปตามหาหัวใจของเธอ
จากผืนดินไร้ค่าที่ข้างบ้าน
พี่พลิกมันให้เป็นป่าสีเขียว
หวังจะได้ใกล้ชิดกับเธอซักวันเดียวมาถือเคียวถือจอบร่วมเรียงกัน
ต้นไม้ฉันนับวันจะเติบใหญ่ แต่ความรักนับวันไกลจากฉัน
เธอเคยเดินเก็บเกี่ยวสารพัน
แต่ทุกวันนี้เธอหายไปจากลา
ฉันอยากได้ตัวเธอมาเคียงข้าง
ฉันอยากได้เธอมาไว้เคียงกอด
ฉันอยากได้เธอนั้นมาพร่ำพรอด
ฉันอยากได้เธอนอนกอดตลอดคืน
ที่ฉันผิดก็คงเพียงเท่านี้
ทำไมคนดีจึงผลักไส
ไล่ตัวพี่ออกไปจากหัวใจ
ทำให้พี่ร้องไห้ เศร้าเอกา
แสงจันทร์สีทองส่องสาด
แต่มันเหมือนมีดบาดหัวใจพี่
กว่าข้ามคืนข้ามวัน ผ่านพ้นราตรี
เธอรู้ไหมคนดี มันชั่งแสนยาวนาน
ใจที่เจ็บ แม้ต้องสายลมมันก็เจ็บ
นับวันแผลที่หัวใจของพี่ มันยิ่งเป็นแผลใหญ่
ซอนแซกเข้าไปทุกอณูของหัวใจ
ยิ่งฉันรักเธอเท่าใด ยิ่งดูเหมือนหัวใจพี่จะได้แต่น้ำตา
เสียงเขียดร้องระงม ผสมสายลมโบก กระโชกพัด
สายฝนก็สะบัดพัดพาตามแรงลม
ราตรีนี้ ชั่งยาวนานเสียเหลือเกิน
เพลงชั่งเถอะฉันมันจน กังวาล ทองเนตรประพันธ์ คำร้อง ทำนอง ขับร้อง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น