คนเราทุกคนเกิดมาล้วนต้องมีเป้าหมายชีวิต
แต่การที่เราจะเดินไปสู่เป้าหมายชีวิตนั้นได้มันต้องมีการเตรียมความพร้อมอยู่พอสมควร
เช่น เตรียมพร้อมรับมือ กับความ ผิดหวัง เสียใจ อุปสรรค สิ่งที่เราไม่คาดคิด
ซึ่งมันอาจจะเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา สิ่งเหล่านี้ เราต้องเตรียมตัว
เตรียมใจ พร้อมรับมือกับมัน ทันทีที่มันเกิดขึ้นกับเรา
เราต้องพร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันทันที
และเมื่อใดที่เราเตรียมตัวทุกอย่างพร้อม
ขั้นต่อมา เราต้องวางแผนการเดินทาง
หรือแผนชีวิตให้ดี
ทุกครั้งที่เราเดินทาง
มันหมายถึง หนึ่งคือเราอาจเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์
สองคือเราอาจประสบความสำเร็จตรงตามเป้าหมาย ซึ่งทั้งหมดนี้ขึ้นอยู่กับการวางแผนของเรา
ทุกครั้งที่เราก้าวเดิน นั่นย่อมหมายความว่า เรากำลังก้าวขาออกจากจุดเดิมที่เราเคยยืนอยู่
ดังนั้นตราบใด ที่เรายังคงก้าวเดิน ก็ไม่มีทางที่เราจะจมปรักอยู่กับที่แน่นอน
แต่การเดินทางที่ขาดการวางแผนที่ดี ขาดเป้าหมาย ขาดแบบแผนที่ถูกต้อง
มันก็ทำให้เราเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์เช่นเดียวกัน
นอกจากไม่ถึงเป้าหมายแล้ว ยังทำให้ไปหลงทางอยู่ที่อื่นเท่านั้นเอง
แม้จะออกจากจุดเดิม ก็ไม่ได้ต่างอะไร
ทั้งนี้ก็เพราะ เราไร้เป้าหมายไร้การวางผน
เราต้องรู้ว่า เวลานี้ เราอยู่ที่ใด และวันข้างหน้าเราจะอยู่ที่ใด
เราเดินไปตามเส้นทางตามที่เราวางแผนไว้หรือไม่
หรือว่า เดินออกนอกเส้นทางที่จะไปสู่เป้าหมาย
เมื่อเราตั้งตัวอยู่ในความไม่ประมาทแล้วมุ่งหน้าเดินต่อไป ตามแผน ตามเส้นทางที่เราวางไว้
ในที่สุดเราก็จะถึงเส้นชัยอย่างแน่นอน
นี่คือเกร็ดเล็กๆจากประสบการณ์ตรงของฉัน
ชีวิตฉัน เริ่มจากติดลบ แต่ฉันไม่เคยยอมแพ้ในชะตาชีวิต
ฉันจึงมุ่งมั่น เดินหน้าตามเป้าหมายเสมอมา
ตลอดเวลา มีคนดูหมิ่นเหยียดหยาม
มีคนปรามาท ดูถูกเรา
หลายครั้งที่เรายื่นไมตรี มีคนยื่นไมตีนคืนกลับมา
แต่เรายังคงมุ่งมั่นอยู่ในแนวทางเราตลอดมา
แม้จะเป็นการเดินไปอย่างช้าๆ
แต่ก็เป็นการก้าวหน้าอย่างมั่นคง
ฉันเกิดมา ชีวิตติดลบ
แต่ฉันไม่ยอมสยบกับโชคชะตา
ฉันเดินหน้า ทำงาน ร่ำเรียน จนถึงที่สุด และเข้าสอบ
ทุกสนามแข่งขัน ฉันสอบติดเป็นว่าเล่น
แต่ฉันก็ไม่สนใจ เพื่อจะบอกชะตาว่า นี่ชีวิตข้า ข้ากำหนด ไม่ใช่ชะตากำหนด
แต่เมื่อถึงเวลาหนึ่งที่ฉันมั่นใจว่า ฉันสมควรรับรางวัล จากการที่ฉันบากบั่นมา
ฉันก็พร้อมที่จะเดินขึ้นไปรับรางวัลนั้น รางวัลที่ฉันสร้างมาด้วยตัวฉันเอง
ฉันจะรับมันให้ภาคภูมิใจ และบอกใครต่อใครว่า ข้านี่แหละคือคนที่พวกเองดูถูกเหยียดหยาม
แต่วันนี้ ได้มายืนในจุดที่พวกแกมองเห็นฉันได้แล้ว
และจงยอมรับมันเช่นกันว่านี่คือความจริง
ฉันเดินมุ่งมั่น ไปข้างหน้า แม้จะช้า แต่มั่นคง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น