ถามใจตัวเองอีกซักครั้ง ว่ายังคิดถึงกันอยู่บ้างไหม
ถามส่วนลึกของหัวใจ ว่าแท้จริงแล้วยังไงดี
คนเรามันก็เท่านี้ บึ้งตึงขมึงเกลียวใส่กันเพื่อประโยชน์อะไร
ตายจากกันไปก็จบสิ้นกัน
ทิฐิมานะ ยิ่งสูง ยิ่งทำให้คุณค่า และจิตใจของคนเราตกต่ำลงไปเท่านั้น
แต่เชื่อเหอะ คนมากมาย ก็ตรอมใจเพราะ ทิฐิ นี่เอง
เจ็บนะบอกตรง
ทุกครั้งที่เห็นหน้า
มันทำให้หวนคิดถึงวันเวลาที่ผ่านมา หรือเพิ่งผ่านมา
ยังคิดถึง ภาพที่เรา เอามือปาดน้ำตา ออกจากสองแก้ม
ภาพนี้ยังติดตาอยู่ ยากแท้ หากจะลืมไป
ความจริง ฉันอภัย เธอได้
เพียงแต่ฉันลืมสิ่งที่เธอ ชี้หน้า กระทำกับฉันไม่ได้เท่านั้นเอง
ทั้งที่ฉันออกปากร้องขอว่า ฟังพี่หน่อย ไม่ใช่พี่ พี่หวังดี
แต่ภาพที่เธอกระหน่ำแทงฉันไม่ยั้ง ทั้งที่ฉันร้องขอ ให้เธอใช้หัวใจคิดตรองดู
มันเจ็บเหลือเกิน
บอกเธอตามตรงว่า เจ็บจนไม่กล้าจะมองหน้าเธออีกต่อไป
เจ็บนักที่มองคนผิดมาตลอด
เจ็บจริงที่ เชื่อว่าเธอ เป็นคนอ่อนโยน มีเหตุผล จนหลงเพ้อออกปากชม
ว่าเธอไม่มีพิษ มีภัย
แต่ที่ไหนได้ หัวใจฉันตาย เพราะคนที่ฉันคิดว่าเป็นอย่างนั้น
ไม่มีแล้วรักที่ในใจ ความคิดถึง ปรารถนาดี หวังดี เอื้อเฟื้อ ห่วงใย เพราะได้เคยให้เธอไปหมดแล้ว และเธอก็ได้ทำลายสิ่งเหล่านั้นลงหมดสิ้นไปแล้ว ด้วยมือของเธอเอง ทุกวันนี้ จึงเหลือเพียงร่าง ที่ไร้ความรุ้สึกนั้นอีกต่อไป
เคยคิดอยากฟื้นสัมพันธ์ อย่างน้อย ขอแค่มองหน้ากันได้ พูดคุย กันได้ ก็พอ
แต่ภาพที่ผ่านมา มันทำให้ฉันปวดใจ จนเข็ดขยาดมัน จนจึงถามตัวเองว่า จะทำไปเพื่ออะไร
เพื่อเจ็บอีกครั้งอย่างนั้นหรือ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ฉันก็บอกตัวเองว่า จงตายไปกับความรู้สึกนั้นดีกว่า กลับมาเจ็บอีกครั้ง
ฉันวันนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น