การติดกระดุมเม็ดแรกผิดเม็ดต่อไปก็ผิดเสมอ

คำว่าครอบครัวจะเกิดขึ้นได้ต่อเมื่อ

ชายหนุ่มและหญิงสาวที่รักกันมีทัศนตรงกัน

มีความรู้มีการศึกษาใกล้เคียงกัน

ตกลงพร้อมใจจะอยู่กินกันฉันสามีภรรยา

และมาสร้างครอบครัวร่วมกัน มีสมาชิกใหม่ให้ครอบครัวเป็นโซ่ทองคล้องใจ

มีอนาคต มีความหวังร่วมกัน ว่าลูกเต้าจะได้ดิบได้ดีไม่ลำบากตรากตรำ

แต่การใช้ชีวิตคู่ มันไม่มีสูตรสำเร็จตายตัวแต่อย่างใด

กรณีของอีกคู่หนึ่ง ก็ไม่สามารถนำไปเป็นบรรทัดฐานของอีกคู่หนึ่งได้

ทั้งนี้มันขึ้นอยู่ที่จุดเริ่มต้นของคำว่าครอบครัว

ถ้าเราเริ่มต้นผิดมันก็ผิดตลอด ถ้าเราเริ่มต้นถูกมันก็ถูกตลอด

มันเหมือนกับการติดกระดุมเสื้อเม็ดแรก

ถ้าเม็ดแรกมันผิด เม็ดต่อๆไปมันก็ผิด

ยิ่งเรายิ่งฝืนยิ่งรั้น มันก็จะยิ่งผิดไปไกลเกินแก้

หลายคนทั้งที่รู้ว่าติดกระดุมเม็ดแรกผิด

แทนที่จะกลับมาปลดคลายกระดุมออกใหม่

แล้วค่อยติดกระดุมใหม่อีกครั้งให้ถูกต้อง

กลับดื้อรั้นฝืนมัน บางคนเมื่อรู้ว่าเม็ดแรกผิด ก็ตัดกระดุมเม็ดที่เหลือทิ้ง

แล้วปล่อยเสื้อรอยชาย ติดกระดุมผิดเม็ดเดียวไว้อย่างนั้นต่อไป

การเริ่มต้นครอบครัวที่ผิดมีหลายอย่างเช่น

การที่หนุ่มสาวไม่ได้รักกัน แล้วมาอยู่กินด้วยกัน

เพราะเหตุผลบางอย่าง เช่นสภาพครอบครอบครัว

สภาพเศรษฐกิจ ถูกบังคับจากผู้ใหญ่ หรือรับผิดชอบในความผิดพลาดที่เกิดขึ้น

หรือพวกไม้ป่าเดียวกัน หญิงรักหญิง ชายรักชาย

กลุ่มคนประเภทนี้ไม่สามารถเดินหน้าครอบครัวได้

จริงอยู่ดูภายนอกแม้เพียงผิวเผิน ดูเหมือนว่ามีความสุข

แต่ภายในใจลึกๆของแต่ละคู่ ต่างมองเห็นอนาคตของตัวเองว่ามันจะเป็นไปอย่างไร

จะมั่นคงจีรัง หรือแค่รักกำมะลอ ต่างฝ่ายต่างหลอกใจกันไปวันๆเท่านั้น

นี่เป็นตัวอย่างข้างต้นของครอบครัวที่ไม่เป็นครอบครัว

คือมีก็เหมือนไม่มี ไม่เห็นความแตกต่าง เพราะการเริ่มต้นที่ผิด

มันเป็นความผิด หรือเป็นบาปของคนอีกฝ่ายหนึ่งที่เคยทำขึ้น

แล้วมารับผลกรรมในชาตินี้ แต่กลับมาดึงเอาชีวิตของคนอีกคนทั้งชีวิต

ให้ดำดิ่งตกต่ำตามตัวเองลงจมบ่อจมโคลนลงไปด้วย

คำว่าตกต่ำนี้ไม่ได้หมายถึงฐานะ

แต่หมายถึงเป้าหมายชีวิตของอีกคน หรือคู่เรา

เราดึงเขามาจมกับเรา แทนที่เราจะปลดปล่อยเขาไปและให้ความยินดีกับเขา

ที่เห็นเขาไปใช้ชีวิตอยู่อย่างครอบครัวปกติที่เขาควรเป็น

เรากลับเห็นแก่ตัว เหนี่ยว รั้ง กักขัง พันธนาการด้วย พันธะ ข้อสัญญาต่างๆ

เพื่อกักล่ามเขาเอาไว้อยู่กับเราทั้งชีวิต ให้เขามาร่วมรับเวรรับกรรมที่เขาไม่ได้ก่อร่วมกับเราไปด้วย เป็นการแสดงความเห็นแก่ตัวของเราเอง ไม่ใช่ความรัก เพราะคนรักกัน จะยินดี

ที่เห็นคนที่เรารักไปได้ดีมีสุข มีครอบครัวสมบูรณ์ กว่าที่อยู่กับเรา แล้วเราก็พลอยยินดีไปด้วยแม้ไม่ได้อยู่ด้วยกัน นั่นต่างหากจึงเรียกว่ารัก

ถ้าเราดูหนังไทยเราจะเห็นว่าความรักเริ่มจากหนุ่มสาวจีบกันแล้วมีอุปสรรคมากมาย

มาขวางกั้น แต่สุดท้ายก็ได้แต่งงานกันแบบแฮปปี้เอนดิ้ง

แต่.. หลังจากแต่งงานแล้วชีวิตคู่เป็นอย่างไร ไม่มีการนำเสนอ

ต่างจากหนังฝรั่ง ที่มักจะเริ่มต้นเรื่องด้วยการมีครอบครัวมีลูกแล้ว และเขานำเสนอถึงปัญหา

ของครอบครัว ปัญหาของการใช้ชีวิตคู่ ให้เราเห้นว่า มันมีเส้นทางอย่างไร หลังจากที่คนสองคนที่ต่างคนต่างมา มาใช้ชีวิตคู่อยู่ร่วมกัน

มันจึงเป็นความแตกต่างของวิธีคิดของฝรั่งกับคนไทย

ข้อคิดอย่างหนึ่งคือ ฝรั่งจะหย่ากันทันทีเมื่อเขาเห็นว่าชีวิตคู่มันไปต่อไม่ได้

เขาจะไม่ฝืน ไม่ดึงดัน แต่เขาจะคืนสิทธิ คืนชีวิตให้กันและกันทันที เพื่อเดินไปแสวงหาสิ่งที่ควรเป็น ของแต่ละคน คือเขาให้โอกาสกัน และการแต่งงานใหม่จึงมีขึ้นเสมอ

ในสังคมแบบฝรั่ง และถือเป็นเรื่องธรรมดา

แต่สังคมไทยไม่ใช่

ถึงแม้อยู่ด้วยกันไม่ได้ ก็ยังฝืนทน

เหนี่ยวรั้งกันและกันเอาไว้ซึ่งไม่เป็นผลดีกับทุกฝ่าย

เพราะเราติดยึดตรงที่ หน้าตา ชื่อเสียง เกียรติยศ มากกว่าเหตุผลในการมีชีวิตต่อไป

ดังนั้นเมื่อ ครอบครัวไม่มีสายใยรักหลงเหลือในบ้านแล้ว ฝืนทนต่อไปก็ไม่มีประโยชน์

ต่างฝ่ายต่างหาทางออกให้ตนเอง ฝ่ายชายก็ไปมีผู้หญิงคนใหม่

ถูกเรียกว่าเมียน้อย เพราะเมียหลวงยังหย่าไม่ได้

ส่วนฝ่ายหญิงก็ไปมีชายใหม่ ถูกเรียกว่าชู้

เพราะยังหย่าขาดจากสามีไม่ได้เช่นเดียวกัน

ทั้งที่คนสองคนนี้เข้าใจกันว่าพวกเขาอยู่กันต่อไม่ได้แล้ว

จึงไปตามทางตนเอง แต่สังคมและคนรอบข้างไม่ปล่อยให้เขาไป เพราะมีหน้าตาเข้ามาแทนนั่นเอง นี่จึงเป็นปัญหาสังคมตามมาอีกมากมายในสังคมไทย

เช่นลูกไม่มีความสุข ติดสิ่งเสพติด 

ครอบครัวไม่เป็นครอบครัว

เกิดการฟ้องร้องกัน ทั้งที่เพียงแค่ต่างฝ่ายต่างคืนชีวิตให้แก่กัน

มันก็จบต่างฝ่ายต่างไปมีชีวิตใหม่ที่ตนเองเลือกและเห็นว่าดี

และต่างฝ่ายต่างมีหน้าที่รับผิดชอบดูแลลูกต่อไปเท่านั้นปัญหาก็จบ แต่เราไม่ทำทั้งๆที่เรารู้ว่าปัญหาคืออะไรนี่ต่างหากที่น่าคิด