บทบาทและหน้าที่

มนุษย์เราทุกคน

เมื่อเกิดมาบนโลกนี้แล้ว

ต่างล้วนมีบทบาทและหน้าที่เป็นของตัวเองทั้งสิ้น

ผู้หญิงทุกคน

ต่างก็มีบทบาทเป็นทั้งภรรยา

บทบาทการเป็นแม่ที่ดี

บทบาทการเป็นครูสำหรับลูก

และอีกหลายบทบาทหน้าที่

ผู้ชายทุกคนก็เช่นกัน

บางคนก็อาจมีบทบาทเป็นผู้นำองค์กร

แต่อีกบทบาทก็คือเป็นพ่อของลูก

และก็เป็นลูกของพ่อแม่เราด้วย

เป็นสามีที่ดี

บทบาทที่เราได้รับนั้น

มักจะมาพร้อมกับหน้าที่ หน้าที่ที่แตกต่างกันออกไปตามแต่ละบทบาทที่เราได้รับ

ในสังคมมากน้อยแตกต่างกันไป

ดังนั้นโดยธรรมชาติของมนุษย์

อริสโตเติล บิดาแห่งวิชารัฐศาสตร์กล่าวไว้ว่า

มนุษย์เป็นสัตว์สังคม

หมายถึงมนุษย์ไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้โดยตัวเองเพียงลำพัง

นับตั้งแต่ลืมตาดูโลก มนุษย์ก็ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้เลย

และมนุษย์ยังต้องใช้เวลาในการเจริญเติบโต

ใช้เวลาในการเรียนรู้นานมากกว่าสิ่งมีชีวิตอื่นในโลกนี้

จนกว่าจะพ้นมือพ่อมือแม่

มนุษย์ใช้เวลาในการเจริญเติบโตจนสามารถ

พึ่งพาตนเองได้นั้น อายุก็เลยเข้าไปกว่า 20 ปี หรือ 30 ปี

บางทีแม้มีครอบครัวแล้ว

บางคนยังต้องพึ่งพาคนอื่นอยู่อีกร่ำไปในการดำรงชีวิต

สิ่งเดียวที่มนุษย์ไม่ต้องเรียนรู้ก็คือ การร้องไห้เท่านั้นเอง

มนุษย์สามารถร้องไห้ได้ตั้งแต่เกิดลืมตาดูโลกแล้ว

เมื่อวงจรชีวิตมนุษย์ถูกกำหนดให้อยู่กันเป็นสังคม

อยู่ร่วมกับผู้อื่น พึ่งพาผู้อื่น

ต้องการความรัก ความห่วงใยจากผู้อื่น

ต้องการการถ่ายทอดความรู้วิทยาการจากผู้อื่น

จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่มนุษย์จะต้องมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น

เมื่อธรรมชาติกำหนดบทบาทและหน้าที่ให้เรามา

แล้วประโยชน์อะไรที่เราจะฝืนธรรมชาติเหล่านั้น

เขากำหนดให้เรารัก ชอบ โกรธ เกลียด

นี่ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่จะเกิดขึ้นตามมาเมื่อเราปฏิสัมพันธ์กันทางสังคม

การฝืนตัวเองไม่ให้รักใคร ทั้งที่ใจรัก

การฝืนตัวเองว่าไม่ต้องการความอบอุ่น ความปลอดภัยทั้งที่ใจต้องการ

การฝืนตัวเองไม่อยากเป็นแม่ ทั้งที่ตัวเราเองมีคุณสมบัติของแม่ที่ดีอยู่ในตัว

การฝืนตัวเองไม่อยากมีครอบครัว ไม่อยากเป็นพ่อทั้งที่เรามีคุณสมบัติของความเป็นพ่อ

ตามธรรมชาติแล้ว

การฝืนตัวเองไม่อยากเป็นภรรยาใครซักคน

การฝืนตัวเองไม่อยากเป็นสามี

เหล่านี้เป็นการฝ่าฝืนกฎธรรมชาติ

เป็นการละเลยต่อหน้าที่ที่ธรรมชาติมอบหมายให้

การเกิดมาเป็นคน

ถึงแม้จะสุขบ้าง ทุกข์บ้าง

แต่เมื่อเราได้สวมบทบาทหน้าที่นั้นแล้วอย่างน้อยเราก็ได้ชื่อว่าทำหน้าที่

เป็นพ่อ เป็นแม่ เป็นผู้ให้กำเนิดชีวิต เป็นผู้ให้การอบรมสั่งสอนเลี้ยงดูคน

เป็นสามี เป็นภรรยา

เมื่อเราได้ทำหน้าที่นั้นแล้วก็ชั่งเถิดอะไรจะเกิดขึ้นตามมา

เมื่อเรามีรักมีใจ 

เราก็ไม่ควรห้ามหักใจฝ่าฝืนมัน

มันจะสมหวังบ้าง ผิดหวังบ้าง

อย่างน้อยก็เป็นสิ่งยืนยันได้ว่า เราเป็นสิ่งมีชีวิต

มีหัวจิต มีหัวใจ มีเลือดเนื้อ มีความรู้สึก

ประโยชน์อะไรถ้าเราสามารถทำหน้าที่ในบทบาทนั้นได้แต่เรากลับไม่ทำ

มีความสุขอะไรกับการได้นั่งเหงามองกำแพงฝาบ้านเพียงลำพัง

ไร้เสียงคนคอยถามไถ่ ว่าเหนื่อยไหม สบายดีอยู่ไหม

ความสุขอะไรกับการนั่งดูจอทีวีคนเดียวทุกวี่วัน

นั่งหัวเราะคนเดียว บ่นคนเดียว

มันเหมือนคนบ้า ที่ปล่อยให้เวลาทำลายตัวเอง

และฝืนตัวเองอยู่กับความเงียบเหงานั้น

ทั้งที่เราถูกธรรมชาติกำหนดให้เรามา เป็น พ่อ เป็นแม่

เป็นผู้สร้าง เป็นผู้ให้ เป็นผู้ถ่ายทอดจิตวิญญาณของพ่อแม่ ปู่ย่าตายายเรา

ผ่านไปยังรุ่นต่อไปทางสายเลือด ให้สืบต่อกันไป แล้วเรื่องอะไรเราต้องเป็นผู้ตัดตอน

เส้นทางชีวิตของบรรพชนเราที่เลี้ยงดูเรามา ให้ชีวิตใหม่เกิดขึ้น

และสืบต่อกันไปรุ่นแล้วรุ่นเล่า

เพราะนี่เป็นบทบาทของเราเหล่ามนุษย์ที่ธรรมชาติบทบาทให้เรามา

แล้วทำไมเราจึงต้องไปฝืนบทบาทที่ยิ่งใหญ่เหล่านี้