เธอสุมไฟ ใส่ฉัน ตลอดมา
คงรู้ว่า เปลวไฟ ร้อนแค่ไหน
เมื่อเธอเจอ เปลวเพลิง มันเผาใจ
มันลุกไหม้ ร้อนรุ่ม สุมอุรา
มันก็เป็น เปลวเพลิง ที่เธอจุด
ใครจะหยุด เปลวไฟ ได้ดั่งว่า
ก็ตัวเธอ นั้นแหละ แม่กานดา
เธอจุดมา แล้วเธอ ต้องดับไฟ
ดับมันเสีย เปลวไฟ แห่งอารมณ์
อย่าไปถุย ไปถ่ม ใส่ใครได้
ดับมันเสีย รีบดับ ออกจากใจ
ให้มันมอด มันไหม้ แค่ใจเธอ
อย่าให้มัน ลุกลาม เกินห้ามได้
อย่าให้มัน เผาไหม้ ยามพลั้งเผลอ
อย่าให้มัน เป็นใหญ่ ครองใจเธอ
แค่ตัวเธอ ดับใจ ไฟไม่มี
หยุดตัดสิน ตัวคน ด้วยสายตา
หยุดชี้หน้า ด่ากราด และสาดสี
หยุดอากัป กริยา โสเภณี
หยุดตรงนี้ หยุดได้ สบายใจ
ใช้หัวใจ ไร้ค่า ที่เธอมี
มองให้ดี ว่าใคร อยู่ที่ไหน
จงแยกแยะ ถูกผิด ด้วยหัวใจ
จงใช้ใจ อภัย อย่าดื้อดึง
ความถูกผิด นั้นเธอ เป็นคนคิด
เธอผลิต คิดมัน จนขมึง
เธอโกรธเกรี๊ยว จนใจ เธอเบี๊ยวตึง
ไม่คำนึง คุณค่า ของหัวใจ
จากกันแล้ว ชาตินี้ แลชาติหน้า
อย่าได้พบ สบตา กันที่ไหน
แม้เจอะเจอ ตัวฉัน จะเลี่ยงไป
ฉันจะหลบ เปลวไฟ ที่ใจเธอ
เธอน่ากลัว ยิ่งกว่า ภูติผีสาง
คอยหลอกหลอน รายทาง อยู่เสมอ
ฉันตื่นแล้ว ฉันพ้นแล้ว พ้นจากเธอ
ขอให้เธอ พบเจอ ทางดับไฟ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น