ความรัก มันมิใช่ตู้เกมส์ ที่เล่นแพ้แล้วจะสามารถหยอดเหรียญเล่นใหม่ได้อยู่เสมอ
ความรักมันมีทั้ง ความรู้สึก ความคาดหวัง ความฝัน จินตนาการ อนาคต
และอีกหลายๆอย่างแฝงอยู่ในคำว่าความรัก
เมื่อมันเกิดขึ้น มันก็ยากที่จะอธิบายออกมาเป็น เรื่องราว เป็นภาษาพูด หรือบอกเหตุผล
เช่นเดียวกัน เมื่อมันหายไป มันก็ยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูดเช่นเดียวกัน
บอกได้แค่เพียงว่า มันได้ตายไปแล้วเท่านั้นเอง
โอกาสของคนเรา ในชีวิตๆหนึ่ง มันมีไม่มากมายนัก
ที่เราจะได้มีโอกาส เลือก หรือไม่เลือก ที่จะรักใคร
เมื่อเรามีโอกาสแล้ว และเราก็ปล่อยมันผ่านเลยไป
เราไม่พยายามที่จะผูกมิตรเอาไว้ อย่างน้อยก็ยังมองหน้ากันได้ เราก็ไม่ทำ เราก็ปล่อยมันไป
หลายครั้งในชีวิตของคนเรา จะรู้ตัวว่าพลาดก็ต่อเมื่อได้สูญเสียมันไปแล้วเท่านั้น
หลายครั้ง จะรู้ตัวว่าใช่ ก็ได้สูญเสียสิ่งนั้นไปแล้วโดยที่ไม่มีกลับคืนมาได้อีกแล้ว
บางครั้งมันจึงเหมือนสายลม ที่พัดแผ่วเบาอยู่ข้างกายเรา
เราก็มักไม่เห็นความสำคัญของมัน
ต่อเมื่อใดที่เรารู้สึกร้อน เราจึงจะรู้ว่าสายลมนั้นชั่งมีประโยชน์เสียจริงๆ
ความรักก็เช่นนี้
เมื่อเรามีมัน อยู่กับมัน เราก็มัก มองไม่เห็นค่า
ต่อเมื่อใดที่เราสูญเสียไป เราก็จะมานั่งคิดถึงความหลัง อาลัยอาวรณ์โหยหา
ในเวลาที่เราไม่มีมันอีกแล้ว
ก็เพราะความรัก มันไม่ใช่ตู้เกมส์ ที่สามารถหยอดเหรียญเล่นใหม่ได้
เมื่อเรามีแล้ว เจอแล้ว เราต้องถนอม เก็บรักษามันไว้ให้ดี
เพราะเมื่อใดที่เราทอดทิ้งมัน
มันก้จะทำให้เรา มีน้ำไหลออกมาจากตาของเราได้ ทุกวัน ทุกเวลา ทุกวัย
ไม่มีข้อยกเว้นใดๆ กับใครทั้งสิ้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น