คลิกที่ภาพเพื่อดูต้นฉบับ
ชีวิตคนเรานั้นมันสั้นนัก
นาฬิกาชีวิตของคนเรานั้นมันไม่ได้ถูกสร้างมาให้มีความเป็น อมตะ
คนเราแต่ละคนถูกกำหนดมาแล้วว่าจะมีอายุอยู่ได้ซักกี่ปี
ดังนั้นเราจึงไม่ควรเสียเวลา เสียใจ จมปรักอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
จนไม่สามารถถอนตัวออกมาได้
เพราะนั่นคือการเสียโอกาสของชีวิต ที่จะได้เรียนรู้และเปิดรับเอาสิ่งใหม่ๆ
ที่กำลังจะก้าวเข้ามา
หลายครั้งที่เราเจ็บ
ส่วนหนึ่งก็มาจากการที่เราไม่ยอมให้โอกาสตนเองนั่นเอง
เราไม่เรียนรู้จากอดีต แต่เรากลับใช้อดีตเป็นสิ่งยึดติด
จนเราสูญเสียวิถีชีวิต ตามที่มันควรจะเป็นหลายๆอย่าง
เรายอมให้อดีตมันมากดทับทำลายชีวิตปัจจุบันของเรามากจนเกินไป
จนไม่ยอมเปิดรับสิ่งใหม่ๆให้เข้ามาในชีวิตเราเลย
บางครั้งเราเคยคิดถามตัวเองบ้างหรือไม่ว่า
เราทำไปเพื่ออะไร
เพื่อใคร
จะมีใครซักกี่คนที่เข้าใจในสิ่งที่เราได้กระทำนั้น
อดีตที่ถาโถม บางครั้งเกิดมาจาก สมองเราไม่เคยคิดที่จะลืมมันนั่นเอง
เรายังพยายามปลุกความคิด ความรู้สึกที่เจ็บปวดนั้น
ให้มันตื่นขึ้นมาอยู่กับเราเสมอ
ทำไมเราไม่ลืมมันไปเสียล่ะ
ให้มันลบเลือนหายไปตามกาลเวลา
แล้วนำพาชีวิตเราให้เข้มแข็งและอยู่ต่อไปให้จงได้
คิดถึง ก็มาหา รู้ไหมว่า พี่ยังคอย
ความหวัง แม้เหลือน้อย ยังเฝ้าคอย ให้เป็นไป
รักมาก ก็ทุกข์มาก ไม่อยากจาก กันไปไกล
แม้เหลือ เพียงเส้นใย ก็จะไม่ ละความเพียร
ซักวัน เธอคงรู้ เมื่อมีผู้ ให้บทเรียน
กงกรรม และกงเกวียน มันไม่เปลี่ยน แวะเวียนมา
วันหนึ่ง เธอร้องไห้ โศกอาลัย กินน้ำตา
วันนั้น แม่ขวัญตา จงกลับมา พี่ยังคอย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น