คนเราส่วนใหญ่ เวลามีคนพูดความจริงเรามักจะไม่เชื่อ
เพราะการพูดความจริง บางครั้งมันไม่ถูกกับใจเรา มันไม่ถูกกับจิตของเรา
เราจึงไม่เชื่อ ไม่ชอบที่จะรับฟังความจริง
แต่เมื่อมีคนมาพูดโกหกตอแหล เรากลับชอบ กลับหลงใหลได้ปลื้ม
กับคำพูดโกหกตอแหลนั้น และเชื่อในขี้ปากของคนคนนั้นว่า เป็นจริง
สุดท้ายคำพูดโกหกตอแหล ก็ชักนำเราไปสู่จุดเปลี่ยนของชีวิต
ถ้าเราลองย้อนเวลา ย้อนอดีตดู เราจะพบว่า
ความผิดพลาดของเรา ก็เริ่มมาจาก หลงใหลได้ปลื้มกับคำพูด โกหกตอแหลนี่เอง
คำพูดจริง มันเหมือนยาขม ที่มีรสชาติ ไม่น่ากิน แต่มันมักมีประโยชน์ รักษาโรคได้
มิตรคนใด ที่กล้าตำหนิเราต่อหน้า คนคนนั้นคือมิตรแท้ คือกัลยาณมิตร
เราลองคิดดู เขาไม่จำเป็นต้องมาพูดให้เรา ต้องไปเกลียดชังเขาก็ได้
เขาเลี่ยงที่จะไม่พูดเสียก็ได้ เพื่อไม่ให้กระทบกระทั่งกับเรา
แต่ทำไมเขาพูด นั่นก็เพราะว่า เขาเห็นเราเป็นมิตร เขาอยากเตือน อยากบอก
ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรา มันทำให้เราได้รู้ตัว รู้สติ
เช่นถ้าเราปากเหม็น
คนอื่นคงไม่มีใครกล้าพูดว่า ปากเองเหม็นมาก
คงมีแต่เพื่อนแท้ที่กล้าพูดเพื่อให้เรารู้ตัว
หรือถ้าเรากินอาหาร แล้วมีเศษพริก เศษผักติดฟัน
คนอื่นก็คงนั่งขำเรา มิตรแท้เท่านั้นที่กล้าบอกเรา
แต่หลายครั้ง คำพูดที่จริงใจจากมิตรแท้
มักจะถูกแปรเป็นความหมายที่ผิดเสมอ
หลายคนผลักไสมิตรแท้ เพียงเพราะพูดไม่ถูกใจตนเอง
จะรู้ตัวว่าเสียมิตรที่ดี ก็ตอนที่สูญเสียมันไปแล้วเท่านั้น
หลายคนมองข้ามเหยียดหยาม
จนเมื่อเวลาผ่านไปเราถึงได้รู้ว่า
เราทำลายมิตรแท้ด้วยมือเราเอง
ตัวฉันเองก็เป็นเช่นนี้
ฉันมักตักเตือนคนอื่นอยู่เสมอเมื่อเห็นว่าทำไม่ถูก
และฉันพยายามช่วยเหลือคนอื่นอยู่เสมอเพราะฉันเห็นว่าเขาเป็นมิตร
ฉันเฝ้าคอย เฝ้าระวัง ภัยน้อยใหญ่ให้คนรอบข้างฉันอยู่เสมอ
ฉันเฝ้าคอยเป็นห่วงคนที่ฉันรู้จักอยู่เสมอ
แต่สิ่งที่ฉันได้รับคือ
ฉันเป็นแค่หมาในสายตาของพวกเขา
ที่ฉันกัดฉันเห่าให้ก็เพราะฉันเสือกเองมาตลอด
แต่เนื่องจากฉันเป็นคนจริง
ฉันไม่เคยโกหกตอแหลเพื่อเอาใจใคร
สิ่งที่ฉันทำล้วนมาจากใจบริสุทธิ์ของฉัน
ภาพชายที่ใส่เสื้อขาดๆ ใส่กางเกงขาสั้น
เที่ยวเดินท่อมๆอยู่รอบบ้าน อยู่ศาลา เฝ้าเพียรปลูกพืชผักให้คนได้เก็บกิน
ท่ามกลางเสียงดูแคลนว่าปลูกได้มันก็ไม่ขึ้น แต่ฉันก็ทำให้เห็นแล้ว
ว่าฉันทำได้ และสีเขียวรอบบ้านมันมาจากมือฉัน และคนที่ดูถูกฉันก็ได้เก็บกินใช้สอยมัน
ภาพชายที่มอซอคนนั้นกำลังจะหายไปจากบ้านหลังนี้
ศาลาที่เขาเคยนั่งคอยใครซักคน จะไม่มีภาพเขาอีกต่อไป
จะไม่มีเสียงเรียกลุงก้อง พี่ก้องมาทำโน่น ทำนี่ให้หน่อยอีกต่อไป
ตลอดระยะเวลา ที่ฉันเป็นคนมอซอ ฉันจึงได้เห็นน้ำใจคน
ที่เดินข้ามหัวฉันไปมาทุกวัน
ชายมอซอคนนั้น บังเอิญมีการศึกษา
เส้นทางชีวิตอาจหยุดบ้างล้มบ้าง
แต่ไม่สมควรมีใครมาเดินข้าม
บัดนี้คงได้เวลาที่เขาจะจากบ้านหลังนี้ไป
โดยไม่เหลือรอยรักรอยอาลัยจากใครอยู่เลย
ถึงแม้เขาจะได้ทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างในบ้านหลังนี้แล้วก็ตาม
ลาก่อนทุกคน ลาก่อนเด็กๆ
ลาก่อนศาลา ลาก่อนคนใจดำทั้งหลาย
ถึงเวลาที่ชีวิตฉันจะเดินไปในวงโคจรของฉันเองบ้างแล้ว
ตามแบบของฉันเอง
ลาก่อน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น