เดียวดาย

คนเรา

ยามที่เรายังแข็งแรงดี เราก็มักใช้ชีวิตอย่างประมาท

กิน เที่ยว ไร้สาระไปวันๆ

แต่เมื่อใดที่เราล้มหมอนนอนป่วยขึ้นมา

เงินทองจะซื้อหยูกซื้อยา ก็แทบจะไม่มี

ยามที่เรามีอยู่มีกิน ก็ไม่ค่อยจุนเจือสังคมรอบข้าง

ยามที่เราอ้างว้างจะหาใครมาดูแลเรา

ตอนที่เรามีคนรุมรักรุมชอบ

มีคนดีๆเดินผ่านเข้ามาในเส้นทางชีวิต

เราเองกลับทำตัวเหมือนกับว่า ตัวเองสวยเป็นเทพธิดา

หรือหล่อสง่างามเป็นเทพพระบุตรมาจุติ

ปฏิเสธ น้ำใจ ตัดเยื่อสื้นใยไมตรีชนิดไม่เผาผี ไม่ยืนทับเงากัน

สุดท้าย ยามที่เราย่างสู่วัยร่วงโรย

ข้างกายเรากลับมองไม่เห็นใครอยู่เลย

ความเห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ ทำให้คนเราหลายคนว้าเหว่ยามแก่ชรา

ป่วยไข้ไม่มีใครมอง ตายไม่มีใครไปดูดำดูแดง จากไปก็ไม่มีใครถามไถ่หา

หลายคนมีชีวิตอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น

ในขณะที่รอบกายเรา มีคนมากมาย

แต่กลับ หาใครซักคนที่รู้ใจ เข้าใจ มาอยู่ข้างกายไม่ได้

ชีวิตมันเดียวดาย เงียบเหงา เหว่ว้า อ้างว้าง 

เหมือนเรือที่ลอยเคว้งคว้างอยู่กลางมหาสมุทร

แล้วแต่ลม แต่คลื่นจะซัดพาไป ชีวิตไร้จุดหมาย ไร้เป้าหมาย

อยู่ไปวันๆ อยู่เพื่อรอวันตาย

หลายครั้งมีเรื่องในใจ อยากพูด อยากเล่า อยากระบายออกมากับใครซักคน

ก็ทำไม่ได้ ยามเหงาอยากพุดคุยอยากซบอก อยากนอนหนุนตัก 

ก็ทำได้เพียงแค่คิด และนั่งน้ำตาซึม

อยากคิดถึงใครซักคน และอยากมีใครซักคนเป็นห่วง

อยากมีครอบครัว อยากมีลูกน้อย ทีนั่งดูพวกเขาเติบโตอย่างมีความสุข

ก็ทำไม่ได้ เวลานั่งดูทีวี อยากพูดโน่น พูดนี่ อยากวิจารณ์หนังบ้าง วิจารณ์รายการบ้าง

อยากวิจารณ์ละครบ้าง แต่พอหันไปรอบกายก็ไม่มีใคร

ละสายตาออกจากโทรทัศน์ ก็มีแต่กำแพงบ้าน

ออกไปข้างนอกบ้าน เจอที่สวย เจอบรรยากาศดีๆ

อยากเก็บมาบอกมาเล่า ก็ไร้คนจะมาฟัง

เจอเสื้อผ้าสวยๆ อยากซื้อให้ใครซักคน

เจออาหารดีๆ อร่อยๆ อยากซื้อมาฝาก อยากให้ใครซักคนได้กินด้วย

ก็เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้

ชีวิตในแต่ละวัน กลายเป็นสิ่งไร้ค่า

ไร้เป้าหมาย ไร้แนวทาง ไร้คนร่วมทาง

ไม่มีอนาคต ไม่มีความฝัน

ไม่มีสิ่งใหม่ๆ ไม่มีสิ่งตื่นเต้น

มันเงียบเหงา

มันจืดชืด

มันมืดดำ

มันไร้ค่า

เช้าไปทำงาน เย็นกลับบ้านๆๆ

ชีวิตมันถูกใช้ซ้ำๆซากๆ วันแล้ววันเล่า ไม่มีความหมายอะไร

ไม่มีใครรอ ไม่มีใครห่วงใย ไม่มีใครคิดถึง

กลับบ้านก็นั่งอมลิ้น อมขี้ฟัน

วันๆแทบจะไม่ได้ปริปากพูดคุยกับใคร

นี่คือชีวิตที่บัดซบ เส็งเคร็ง ไร้ค่า จอมปลอมที่สุด

ชีวิตแบบนี้อยู่ก็เหมือนตาย

แม้จะมีร่างกาย มีลมหายใจ แต่ก็ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ ไร้สีสัน

อยู่หรือตายไม่ต่างกัน

ดังนั้นใครก็ตาม เมื่อมีโอกาส

เมื่อมีคนดีเดินเข้ามาหา จงไขว่คว้าเอาไว้

อย่าปล่อยให้ผ่านเลยไป หรือผลักไสให้ไปเสียเอง

เพราะวันนึง วันที่คุณไม่มีใคร วันที่คุณเดินผ่านใคร แต่เขากลับทำเหมือนว่าไม่เห็นคุณ

ไม่มีแม้เสียงร้องทัก ซักถาม สารทุกข์สุกดิบ เหมือนเราไม่มีตัวตนในโลกนี้แล้ว

วันนั้นจะเสียใจ ก็สายเกินไป เพราะโอกาสดีดี ไม่มีเข้ามาทุกวัน

จงหยิบคว้ามันเอาไว้ ก่อนที่ข้างกายคุณจะไม่เหลือใครอีกเลย