สาปส่งเธอ
หน้าเธอบาน เหมือนกับ จานเรดาร์
ปากก็หนา เหมือนกับ ขอบครกหิน
แถมปากเธอ ก็ลู่ เกือบถึงดิน
คงเป็นรอย มลฑิน แต่ปางค์บรรพ์
คงด่าพ่อ ด่าแม่ ที่แก่เฒ่า
ปากเลยเน่า เกินกว่า จะกล่าวสรรค์
ขาก็เดี้ยง เหงือกก็โผล่ โธ่โลกัณฑ์
มันคือบาป แต่ปางบรรพ์ เธอสร้างมา
มาชาตินี้ เธอจึง มาชดใช้
พูดกับใคร เขาไม่ อยากมองหน้า
กลัวฟันเสิก เหงือกดำ ทิ่มตำตา
คนบาปหนา ก้มหน้า รับใช้กรรม
ยามค่ำคืน ดึกดื่น สักเพียงไหน
เดินขาเดี้ยง ออกไป วิ่งหาหำ
หิ้วหวีไป ให้กล้วย เขาทิ่มตำ
แสนระยำ ต่ำช้า ใจสามาลย์
มีผัวปลอม เธอเอา ไว้หลอกใช้
ถึงดีลโด้ จะใหญ่ ไม่สงสาร
พอผัวปลอม เข้ากะ มึงก็คลาน
หอบสังขาร ออกล่า หาผัวจริง
คงสักวัน ฟ้าดิน จะลงโทษ
คงเกรี้ยวโกรธ ขั้นบ้า ฆ่าทุกสิ่ง
คงสักวัน สวรรค์ รู้ความจริง
เธอจะหมด ทุกสิ่ง ที่เธอมี
เธอไม่อาย ฟ้าดิน หรือผีสาง
ที่เธอสร้าง มันชั่ง บาปเหลือที่
หลบไม่ได้ ซ่อนไม่ได้ คนรู้มี
หญิงอัปรีย์ หิ้วหวี ไปหาชาย
ขอสาปแช่ง พฤติกรรม ที่เธอทำ
มันชั่วช้า สาระยำ เกินคาดหมาย
ให้เธอตก อเวจี ทุกชาติไป
เกิดชาติ อย่าได้ มาเป็นคน
ให้คำสาป คำแช่ง จงแกร่งกล้า
ให้ครอบคลุม ทั่วหล้า พนาสนธิ์
จะเหยียบย่าง ก้าวไป ในสายชล
จงเกิดดล พายุใหญ่ โถมใส่เธอ
ให้มีผล นับร้อย นับพันชาติ
พยาบาท ติดตัว เธอเสมอ
อย่าได้พบ สิ่งดี ที่บำเรอ
ขอให้เธอ พบแต่ วิบากกรรม
ให้คำสาป ของฉัน มันคลายถอน
เมื่อถึงตอน เธอมา ถึงจุดต่ำ
ไม่มีใคร แก้ได้ ทุกถ้อยคำ
ให้เธอเจ็บ เธอช้ำ เหมือนฉันเป็น
คำสาปนี้ มีผล ทั่วแผ่นหล้า
อีกนภา สายธาร ภิบาลผล
จนกว่าข้า จะถอน ค่อยผ่อนปรน
เจ็บเกินทน เพราะคน ใจอย่างเธอ
ใครไม่ข้อง ไม่เกี่ยว ให้เลี้ยวหลบ
ใครอ่านพบ สบเห็น ให้ทำเผลอ
ให้แคล้วคลาด ทุกบาท ที่อ่านเจอ
สาปเพียงเธอ คนอื่น ให้ชื่นใจ
ให้สุขสม ทั่วหน้า สถาพร
ที่อ่านกลอน สุนทร ฝากมาให้
ให้โชคดี มีสุข ทุกชาติไป
เจ็บอย่าได้ ภัยอย่าได้ ให้โชคดี
ภาพนี้ไม่เกี่ยวกับเนื้อหาในบล็อกทุกกรณี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น