แค่คำขอโทษมันยังไม่พอ

เธอยังจำได้ไหม

ครั้งหนึ่งที่ตรงนี้ พี่ได้เขียนบทความแง่คิดงานศิลป์

 ปรัชญาชีวิตต่างๆลงในบล็อกนี้

แต่พี่ก็นำรูปเธอลงมาใส่ไว้ เป้าหมายก็เพื่อ 

อยากวางรูปของเธอเอาไว้ เก็บรูปเธอ

เอาไว้ที่ตรงนี้ ให้คงอยู่ในโลกอินเตอร์เน็ตตลอดไป จะได้ไม่สูญหาย

อยากดูเมื่อไหร่ก็คลิกเข้ามาดู

แต่พอเธอเห็น

เธอกลับเมล์ไปต่อว่าพี่ เขียนด่าเธอ และใช้คำพูดที่รุนแรงกับพี่

ทั้งที่พี่ได้พยายามอธิบายว่า จงอ่านแต่ข้อความ อย่าตีความใส่รูปที่นำมาประกอบ

เพราะข้อความมันเป็นกลางๆเป็นแนวทางเป็นข้อคิดสำหรับทุกคน

อาจจะตรงใครบ้าง ไม่ตรงใครบ้าง ก็เป็นไปได้

เธอก็ไม่เคยฟังเหตุผลพี่ ไม่เอา ไม่ฟัง ไม่ทำ ไม่คบหา ไม่คุย ตัดขาด

สารพัดที่เธอระดมใส่พี่

เมื่อเวลาหนึ่ง พี่ได้ลบรูปของเธอพวกนั้นออกไป

 แล้วนำรูปภาพใหม่มาวางไส่แทน

ส่วนข้อความเนื้อหา ล้วนเป็นของเดิมทุกตัวอักษร

แล้ววันนึงเธอกลับเข้ามาอ่านข้อความเดิม ทุกตัวอักษร เพียงแต่ไม่มีรูปเธอ

เธอรู้สึกไหมว่าเธอผิด

เธอรู้สึกไหมว่า ทำไมเธอไม่ฟังคำพี่บ้างแต่ตอนนั้น

พอไม่มีรูปเธอ มันก็ไม่ตีความ และที่เธอตีความ มันก็เพราะ

 ส่วนนึงมันตรงเธอ

พอถอดรูปเธอออก  ข้อความเดียวกันแท้ๆ แต่ทำไม เธอรู้สึกว่ามันเปลี่ยนไป

ทำไมรู้สึกว่า พี่ไม่ได้ด่าว่าเธอ หรือใครต่อใครเลย

แล้วคำขอโทษล่ะคนดี เธอเคยมีให้พี่บ้างไหม

กว่าเธอจะรู้อะไรต่อมิอะไร ว่าจริง ว่าเท็จ 

เธอรู้สึกตัวอีกทีเธอก็ใช้มีด ปักเข้าไปในอกคนที่รักเธอจนลมหายใจเขารวยรินแล้วทั้งสิ้น และมือของเธอยังกำด้ามมีดนั้นอยู่ ทั้งที่พี่พยายามพูดความจริงกับเธอ

เรื่องหมา  ที่เธอสร้างความเดือดร้อนชาวบ้านจนเขาทนไม่ไหว

เธอก็กลับหาว่าพี่นี่แหละเป็นตัวตั้งตัวตี

แล้วเป็นไงล่ะ เมื่อความจริงปรากฎ กลายเป็นว่า คนที่เธอคิดว่าไม่ทำ ไม่ใช่นั้นต่างหากที่ทำกับเธอ

เรื่องรถ แค่พี่ถามเธอด้วยหวังดีว่า ชนหรือไม่

ถ้าชนจะแก้ไขให้เพื่อช่วยเธอ

เธอกลับหลุดเป็นฟืนไฟใส่พี่ ทั้งที่พี่หวังดี

ทุกครั้งที่เธอทำอะไร มือกับใจเธอ 

มันแล่นเร็วกว่าสมองและจิตสำนึกเธอเสียอีก

กี่ครั้งแล้วคนดี  ที่เธอต้องสูญเสียเพื่อนที่ดี  สูญเสียญาติที่ดี ที่เคยมีบุญคุณต่อเรายามเราลำบาก สูญเสียคนที่รักเรา จริงใจกับเรา มาตลอด

กี่ครั้งแล้วคนดี ที่เธอฆ่าคนใกล้ตัวเธอเหล่านั้น

กี่ครั้งแล้วคนดี ที่เธอใช้ไฟอารมณ์เธอ เข่นฆ่าคนที่รักเธอ

ยามเธอลำบาก ยามเธอต้องการใครสักคน

เธอจำได้ไหม คนเหล่านั้นที่ยื่นมือช่วยเหลือเธอเป็นใคร

คิดดูให้ถ้วนถี่

ล้วนคือคนที่รักเธอทั้งสิ้น และเธอก็ฆ่าคนเหล่านั้นตายไปแล้วทั้งสิ้น

ด้วยมือเธอเอง

เธอลองมองสิ่งของใกล้ตัวเธอสิคนดี

ลองคิดช้าๆ ไล่ไปทีละชิ้น ว่าชิ้นนี้มาจากไหน ชิ้นนั้นใครให้เธอ

ชิ้นนั้นใครทำให้ พวกเขาให้เธอทำไม

เธอรู้ไหม เจ้าของสิ่งของเหล่านั้น

ก็คือคนที่เธอฆ่าตายด้วยมือเธอจนหมดแล้วเช่นกัน

หรือว่าเธอไม่เคยสำนึกเลยว่าตัวเองผิด

เธอไม๋เคยมีความรู้สึกนั้นในใจเธอเลย

เธอมีแต่ความหยิ่งผยอง จองหอง คิดว่าตัวเองเป็นเทพ เทวา

ที่คนอื่นต้องแสวงหามาให้ ทำให้ เสือกให้ เพราะเธอคิดว่า

คนอื่นเท่านั้นต้องให้เธอ ส่วนเธอไม่เคยต้องให้ใคร และไม่เคยออกปากขอใคร

เธอไม่รู้ว่ารักคืออะไร

เธอไม่รู้ว่าจริงใจคืออะไร

เธอไม่รู้ว่าคนปกติ เขาคิดอย่างไร

เธอไม่เคยรู้ว่า คนปกติเขาปฏิบัติต่อกันอย่างไร

เธอไม่เคยรู้ค่ามัน

เธอก็ไม่ควรได้มันไปเช่นกันในชีวิตนี้

ตลอดเวลาหลายปีพี่เฝ้าทนุถนอม

ดั่งแก้วตา ดวงใจ

ถูกด่าเสียเทเสีย ก็ยอมทนเพื่อเธอ

สุดท้ายเธอให้มีดปักอกพี่ ด้วยความเจ็บปวดที่สุด

ไม่มีทางลืมมันลงได้ในชาตินี้

เมื่อใดที่เธอมีจิตใจเป็นปกติ

เมื่อใดที่เธอสำนึกได้ว่าเธอผิด

เธอต้องทำทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนที่พี่เคยทำให้เธอมาตลอด เช่นเดียวกัน

เพราะแค่คำขอโทษ มันคงไม่พอหรอกคนดี กับสิ่งที่เธอทำกับพี่

ถ้าวันนี้เธอยังจิตใจไม่ปกติ แล้วเธอมาอ่านบทความนี้

เธอก็จะไม่มีวันเข้าใจในสิ่งที่พี่พูดเช่นเคย

จนกว่าจิตใจเธอจะเป็นปกติ

รู้ว่าตัวเองเป็นใคร มาจากไหน มาได้อย่างไร

ทำไมมาอยู่ตรงนี้  ต้องการอะไร จะไปทางไหน

ใครบ้างที่ออกแรงหนุนส่งเธอมา

ใครบ้างที่เกื้อกูลเธอมา

ใครบ้างที่คอยยื่นมือ ยื่นไมตรีให้เธอมา

เมื่อใดที่เธอรู้จักสิ่งเหล่านี้

แล้ววันนั้น

เธอจะอ่านบทความนี้ ของพี่ได้อย่างเข้าใจ

และจะมีน้ำตาไหลคลออาบสองแก้มเธอ

นั้นแสดงว่าเธอเข้าใจและสำนึกว่าที่ผ่านมา

 เธอทำอะไรพลาดไปบ้างในชีวิตนี้